...”Księżyc schudł, został tylko wąziutki sierp na niebie. Ciemność jest czarna. Kiedyś uważałem, że strach przed ciemnością to najdawniejszy lęk ludzkości. Możliwe, że nie miałem racji. Możliwe, że ludzie lękają się nie ciemności, lecz tego, co może z niej nadejść. Co w niej mieszka.”...( 199 s.)

Czy ciemność i noc przeraża was? Czy sprawia, że wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach?
Czy budzi się wtedy w was strach, poczucie niemocy, bezradność, a w umysł wdziera się panika?
Zwykle bywa tak, że zdania są podzielone.
Każdy inaczej reaguje. Jeden się boi, a drugi nie.
Lecz jeśli ten strach przed ciemnością, przed nocą jest, wówczas jest strasznie zakorzeniony, niemalże wchodzi w krew dla pewnej części społeczeństwa. Powodem, dla którego ludzie się boją jest poczucie dezorientacji. Niebezpieczeństwo chowa się w ciemności i nie wiadomo kiedy wyjdzie z ukrycia, kiedy zaatakuje. Taki kamuflaż jest często nie do wykrycia i ewentualna ofiara obawiając się napastnika zostaje sparaliżowana strachem. Często jest tak, że to zwykła fantazja, wybujała wyobraźnia wyprowadza w pole taką przestraszoną i przewrażliwioną osobę. Jakiś podejrzany hałas, szelest w krzakach, dźwięk złamanej gałęzi, który w rzeczywistości nie zwiastuje żadnego niebezpieczeństwa albo jest zwykłym omamem słuchowym takiej osoby zrodzonym tylko w jej umyśle.
Z ciemnościami różnie bywa...

„Patrząc na ciemność lub śmierć boimy się nieznanego - niczego więcej.”
Joanne Kathleen Rowling – Harry Potter i Kamień filozoficzny

Ta książka ma swój specyficzny klimat. Ma niezwykle intrygującą fabułę, która trzyma w ciągłej niepewności. Czytając tak naprawdę nie wiemy czy skończy się po naszej myśli, czy też podąży w zupełnie innym kierunku. Narracja mimo braku niesamowitych scen akcji, ma swoją dynamikę, przez co nie znajdziemy choć jednej strony, na której powieje nudą...., o tym nie ma mowy. Choć moim zdanie powinna ona być znacznie bardziej rozbudowana, gdyż jak na taki potencjał historii, powinna być okraszona o wiele większą ilością słów, wątków, rozwiązań fabularnych. Wówczas zrobiła by jeszcze więcej zamieszania i wywarłaby większe wrażenie..., a tak, trochę za szybko się skończyła...
Miejsce osadzenia akcji moim zdaniem to strzał w dziesiątkę, bowiem krainy odległej, mroźnej północy są strasznie zaniedbywane. Nie wiele jest książek, dla których tłem wydarzeń są właśnie takie tereny śniegu i lodu. Poza całym pięknem, jakie może cieszyć oko, północ ma w sobie coś mrocznego, tajemniczego..., odizolowane od świata , daleko od cywilizacji daje spokój i poczucie przestrzeni. Ktoś, kto decyduje się, by tam żyć musi mieć w sobie strasznie duże potrzeby związane z samotnym, pustelniczym trybem życia.
Jakich ludzi może połączyć i powiązać takie miejsce, jak na przykład tutaj Spitsbergen..., z pewnością różnych, lecz w przypadku fabuły tej książki głównymi bohaterami są naukowcy, którzy na potrzeby jakichś tam badań naukowych osadzają się na kilka miesięcy właśnie tam. Miejsce, w którym zamierzają zakotwiczyć od samego początku podejrzanie wygląda. Załoga statku przez całą drogę przestrzegała ich, że ta wyprawa, to nie jest dobry pomysł, lecz oni wytrwale obstawali przy swoim celu, choć przeczuwali, że mogą oni mieć rację, że coś w tym miejscu musi być.
Załoga statku pomaga im się rozpakować, po czym zostawia ich samych najszybciej jak to możliwe..., we trzech to jeszcze rozumiem, można spać spokojnie i niczym się nie przejmować, ale w pewnym momencie jeden z nich zostaje ranny i musi zostać przetransportowany do najbliższej bazy, gdzie udzielą mu wszelkiej opieki medycznej. Lecz ktoś oprócz załogi musi mu towarzyszyć. Co więc stanie się z ich badaniami, celem jaki sobie założyli? Nie można tego przecież zostawić, a są jeszcze psy, których również nie można pozostawić samym sobie. Jeden musi zostać...
Wybór pada na Jacka...
Wyobrażacie sobie zostać samemu w takim miejscu, otoczonym ogromnymi terenami lodu, lodowców, bardzo daleko od jakichkolwiek osad ludzkich?
...gdy zmierzch zlewa się ze świtem zaburzając poczucie czasu, czyniąc człowieka skołowanym, wytrąconym z pewnej jednostajności. Noc nie trwa tyle ile u nas, a czas stracił jakiekolwiek znaczenie...
Zatem ciemność oblewa nas z każdej strony na bardzo długo...

Ja bym chyba zwariował...
Jakie cienie ukrywa sobie mrok...?

..uuuuaaaa...!!! aż dreszcze ogarniają całe ciało...!!!

...”Księżyc schudł, został tylko wąziutki sierp na niebie. Ciemność jest czarna. Kiedyś uważałem, że strach przed ciemnością to najdawniejszy lęk ludzkości. Możliwe, że nie miałem racji. Możliwe, że ludzie lękają się nie ciemności, lecz tego, co może z niej nadejść. Co w niej mieszka.”...( 199 s.)

Czy ciemność i noc przeraża was? Czy sprawia, że wyobraźnia pracuje na...