Trzynaście opowiadań Bensona z tomu „Widzialne i niewidzialne” podzieliłabym na dwie grupy: te, które dotyczą duchów, i inne („Noc Gavona”, „Gąsienice”, „Kocica”, „Między światłami”, „Negotium Prambulans”, „Pani Amworth”, „Szczyt Grozy”). Dla mnie zdecydowanie bardziej interesujące były te drugie.
Opowieści o duchach opierały się właściwie na identycznym schemacie: narrator wynajmował na wakacje/ferie/zamieszkanie dom/dwór, w którym działy się tajemnicze rzeczy, lub odwiedzał znajomych, którzy o takowych incydentach mu opowiadali. Rzecz kończyła się bądź przeczytaniem w prasie/książce informacji o tragicznym wydarzeniu, które zapoczątkowało nawiedzenie, bądź wysłuchaniem informacji na ten temat przekazywanych przez miejscową ludność. W tym zestawie najbardziej podobał mi się „Przeklęty dwór” – opowiadanie było stosunkowo rozbudowane, przez co udało się rozwinąć nastrój grozy (duch mordercy rzeczywiście budzi dreszczyk).
W drugiej grupie opowiadań pojawiają się motywy dawnych kultów, wskrzeszania umarłych, istot z innych wymiarów, wampirów itp. Może nie są one odkrywcze, ale stanowią przyjemną odskocznię od kolejnych opowieści o cichych krokach na korytarzu i fali chłodu omiatającej głównego bohatera w chwili otwierania drzwi. Opis tytułowych gąsienic w jednym z utworów czy scen w górach z opowiadania „Szczyt Grozy” uważam za jedne z bardziej udanych.
Żałuję, że w tomie nie było „Pokoju na wieży”, czyli najsłynniejszego opowiadania Bensona. W ten sposób być może miałabym argument przemawiający za wyższa oceną.

Trzynaście opowiadań Bensona z tomu „Widzialne i niewidzialne” podzieliłabym na dwie grupy: te, które dotyczą duchów, i inne („Noc Gavona”, „Gąsienice”, „Kocica”, „Między światłami”, „Negotium Prambulans”, „Pani Amworth”, „Szczyt Grozy”). Dla mnie zdecydowanie bardziej interesujące były te drugie.
Opowieści o duchach opierały się właściwie na identycznym schemacie: narrator...