Pewnie nigdy bym do tej książki nie zaglądnęła, bo ten Paryż, który wszystkim kojarzy się z jakąś mityczną krainą, pięknym rajem, w którym zdarzyć morze się naprawdę wszystko, był dla mnie miastem, który niejednokrotnie mocno obił mi tyłek i rozczarował. Nie, nie usiłowałam zostać wielkim pisarzem, jak bohater, mimo, że jak on, wynajmowałam pokoik na poddaszu, choć niestety nie od M. Duras ( ale ją tam podczytywałam). Pewnie moje własne doświadczenia pozwalają mi tę książkę odebrać inaczej, poniekąd dlatego, że wiele miejsc w niej opisywanych, mijałam (do wielu nie śmiałam wejść z obawy, że zapłacę za kawę dwukrotnie więcej, co z kolei może pozbawić mnie jakiegoś posiłku). Wiele padających tam nazwisk jakoś zagnieździło się dość trwale w moim pudełku na temat literatury francuskiej i nie tylko.
Mimo mojej niechęci do Paryża, która z wiekiem przechodzi w obojętność, książkę czyta się wspaniale. Mnóstwo anegdot, zabawnych historii, autoironii i tego Paryża, którego nie ma, a który wszyscy znamy z ubarwionych opowiadań, i do którego chcemy pędzić już natychmiast, by odnaleźć w nim choćby strzępy przeczytanych zdań, zapominając, że to tylko iluzja.
Mnie tamten Paryż zachwycił, ale inaczej, bo czytajac o tych wszystkich historiach, patrzyłam na nie z przymrużeniem oka a nie z westchnieniem: "o mój boże ale tam cudownie!". Nie wiem, czy autorowi własnie nie o to chodziło.
Podziękowania dla Virginii, dzięki której zajrzałam do książki

Pewnie nigdy bym do tej książki nie zaglądnęła, bo ten Paryż, który wszystkim kojarzy się z jakąś mityczną krainą, pięknym rajem, w którym zdarzyć morze się naprawdę wszystko, był dla mnie miastem, który niejednokrotnie mocno obił mi tyłek i rozczarował. Nie, nie usiłowałam zostać wielkim pisarzem, jak bohater, mimo, że jak on, wynajmowałam pokoik na poddaszu, choć niestety...