Autor chce być Hemingwayem, ale lepiej gdyby był sobą (a żona przestrzegała...). Ironia, gawędy, mnożenie nawiązań i reminiscencji z lektur to za mało. Paryż porywa swoją magią - jak zawsze - ale czyni to sobą samym, architekturą, narracjami, ludźmi, kulturą, a nie osobistym doświadczeniem autora, który za bardzo się chowa za przeżyciami innych, naśladuje i zbyt często idzie cudzymi ścieżkami. A może niepotrzebnie spodziewałem się hiszpańskiej wersji Rastignaka, który na własny rachunek zdobędzie miasto świateł i pozwoli nam przeżyć tę przygodę?

Autor chce być Hemingwayem, ale lepiej gdyby był sobą (a żona przestrzegała...). Ironia, gawędy, mnożenie nawiązań i reminiscencji z lektur to za mało. Paryż porywa swoją magią - jak zawsze - ale czyni to sobą samym, architekturą, narracjami, ludźmi, kulturą, a nie osobistym doświadczeniem autora, który za bardzo się chowa za przeżyciami innych, naśladuje i zbyt często...

Uwielbiam Paryż, Hemingwaya niekoniecznie. Choć tego pisarza jest tu wiele, zasadniczo jednak nie jest to dla mnie przeszkodą. Bo czyta się świetnie tę snutą ze swadą erudyty gawędę o latach młodości gdy autor terminował jako pisarz. Stolica Francji to w latach 60-70 miejsce gdzie żył wtedy hiszpański pisarz i obraz tych lat szalenie żywo wyziera ze stronic książki. Trzeba wszelako zwrócić uwagę na melanż gatunków, jaki proponuje Vila- Matas. Jest tu coś z powieści autobiograficznej, coś z eseju, mnóstwo barwnych anegdot, fikcja przeplatana autentycznymi wydarzeniami tak że granica między nimi staje się nieostra i książka wydaje się być troszeczkę mistyfikacją w niby-borgesowskim stylu. Ten ostatni zresztą tez pojawia się na tych stronach podobnie jak i takie znakomitości co Duras, Robbe-Grillet, Simonet, Beckett, Paloma Picasso, twórcy spod znaku grupy OuLiPo i wiele innych sław literatury, filmu i sztuki. Mamy tu więc i trochę życia artystycznej bohemy, co wnosi nostalgiczny nastrój. W sumie lektura żywa, ciekawa i pochłaniająca uwagę czytelnika.

Uwielbiam Paryż, Hemingwaya niekoniecznie. Choć tego pisarza jest tu wiele, zasadniczo jednak nie jest to dla mnie przeszkodą. Bo czyta się świetnie tę snutą ze swadą erudyty gawędę o latach młodości gdy autor terminował jako pisarz. Stolica Francji to w latach 60-70 miejsce gdzie żył wtedy hiszpański pisarz i obraz tych lat szalenie żywo wyziera ze stronic książki. Trzeba...

Pewnie nigdy bym do tej książki nie zaglądnęła, bo ten Paryż, który wszystkim kojarzy się z jakąś mityczną krainą, pięknym rajem, w którym zdarzyć morze się naprawdę wszystko, był dla mnie miastem, który niejednokrotnie mocno obił mi tyłek i rozczarował. Nie, nie usiłowałam zostać wielkim pisarzem, jak bohater, mimo, że jak on, wynajmowałam pokoik na poddaszu, choć niestety nie od M. Duras ( ale ją tam podczytywałam). Pewnie moje własne doświadczenia pozwalają mi tę książkę odebrać inaczej, poniekąd dlatego, że wiele miejsc w niej opisywanych, mijałam (do wielu nie śmiałam wejść z obawy, że zapłacę za kawę dwukrotnie więcej, co z kolei może pozbawić mnie jakiegoś posiłku). Wiele padających tam nazwisk jakoś zagnieździło się dość trwale w moim pudełku na temat literatury francuskiej i nie tylko.
Mimo mojej niechęci do Paryża, która z wiekiem przechodzi w obojętność, książkę czyta się wspaniale. Mnóstwo anegdot, zabawnych historii, autoironii i tego Paryża, którego nie ma, a który wszyscy znamy z ubarwionych opowiadań, i do którego chcemy pędzić już natychmiast, by odnaleźć w nim choćby strzępy przeczytanych zdań, zapominając, że to tylko iluzja.
Mnie tamten Paryż zachwycił, ale inaczej, bo czytajac o tych wszystkich historiach, patrzyłam na nie z przymrużeniem oka a nie z westchnieniem: "o mój boże ale tam cudownie!". Nie wiem, czy autorowi własnie nie o to chodziło.
Podziękowania dla Virginii, dzięki której zajrzałam do książki

Pewnie nigdy bym do tej książki nie zaglądnęła, bo ten Paryż, który wszystkim kojarzy się z jakąś mityczną krainą, pięknym rajem, w którym zdarzyć morze się naprawdę wszystko, był dla mnie miastem, który niejednokrotnie mocno obił mi tyłek i rozczarował. Nie, nie usiłowałam zostać wielkim pisarzem, jak bohater, mimo, że jak on, wynajmowałam pokoik na poddaszu, choć niestety...