Ta książka sprawia, że jestem wściekła... Tak wściekła, że musiałam zrobić coś, czego zwykle nie robię i podzielić się swoją opinią na jej temat.

Po lekturze tomu pierwszego serii, który zrobił na mnie pozytywne wrażenie, postanowiłam przeczytać tom drugi w wydaniu oryginalnym. Niestety jestem bardzo, bardzo rozczarowana.
Akcja książki ma miejsce dwa lata później, kiedy to Edyn, po roku nie widzenia swojego „ukochanego brata" jedzie odwiedzić go w Nowym Jorku. Mają spędzić tam sześć tygodni razem, bez rodziców ani znajomych, którzy mogli by odkryć ich tajemnicę. Oczywiście Edyn liczy, że coś się między nimi rozwinie, choć nadal boi się opinii publicznej. Nie zapominajmy też, że nadal spotyka się z Dean'em. Ogólnie twierdzi, że kocha ich obydwóch, czym usprawiedliwia swoje działania. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, kiedy odwiedzają ich „przyjaciele”... w tym Tiffany... która nagle ubzdurała sobie, że chce odzyskać Tylera… chociaż on jej nienawidzi, a ona ma dziecko z innym… ogólnie WTF. A to tylko niewielki część nonsensów, które znalazły swojej miejsce na stronach książki.

Cała sytuacja jest śmieszna i irytująca. Tom pierwszy obronił się interesującym wątkiem psychologicznym - postacią mrocznego, zbuntowanego prawie już mężczyzny, który głęboko w sobie ukrywa ciężar przeszłości. Do tego dodać niezły styl oraz garść emocji i spokojnie można zrekompensować niedojrzałość głównej bohaterki i fakt, że w oczach człowieka, który czasami używa mózgu, związek Edyn i Tylera nie jest w żaden sposób niewłaściwy. No bo proszę... NIE SĄ ONI W ŻADEN SPOSÓB SPOKREWNIENI, ANI NIE WYCHOWYWALI SIĘ RAZEM. Ich rozterki usprawiedliwia też fakt, że są jeszcze bardzo młodzi. Usprawiedliwia to też trochę autorkę.

Po kontynuacji można by się spodziewać większej dojrzałości bohaterów, umiejętności bardziej racjonalnego spojrzenia na świat, większej odwagi. I w pewnym sensie ma to Tyler. Jednak Edyn jest bardziej rozchwiana emocjonalnie niż była, tak samo niedojrzała… Ogólnie przez cały czas ma się ochotę nią mocno potrząsnąć. Cała ta książka uwypukla mankamenty pierwszej, nie mając ich za czym schować ani czym zrekompensować. Pokazuje nam też, jak bardzo niedojrzałą osobą jest autorka książki.

Podsumowując – Estelle Maskame jak nikt inny spartoliła kawał dobrej historii robiąc z niej nowelę o irytujących, nieracjonalnych gówniarzach. Zabiła ją zwyczajnie. I za to jestem na nią wściekła.

Dzięki wielkie za uwagę.

Ta książka sprawia, że jestem wściekła... Tak wściekła, że musiałam zrobić coś, czego zwykle nie robię i podzielić się swoją opinią na jej temat.

Po lekturze tomu pierwszego serii, który zrobił na mnie pozytywne wrażenie, postanowiłam przeczytać tom drugi w wydaniu oryginalnym. Niestety jestem bardzo, bardzo rozczarowana.
Akcja książki ma miejsce dwa lata później, kiedy to...