"Ludzie są jak drzewa rosnące przy drodze. Udzielają ci cienia, chronią przed wichrem, zachwycają, budzą podziw...Co z tego, że je pokochasz, skoro musisz dalej podążać swoją drogą? Mijasz je, spotykasz inne i tak to się wszystko toczy...świat nie stoi w miejscu. Jak się na co dzień w to nie wgłębisz, nie masz pojęcia, ile musisz stracić, żeby coś zyskać" (str.306)

Kolejna słabsza część sagi, trochę szkoda,że Autorka po tak świetnym starcie tak obniżyła loty. Nowe zmiany ustrojowe po podpisaniu porozumienia okrągłego stołu. Znikają kartki żywnościowe, półki sklepowe się zapełniają, lecz zasobność portfela nie każdemu pozwala na zakup towarów. Życie bohaterów dzielone między stolicą, a mazurską wsią. Upływ czasu znacząco odbija się na nich,a kolejne rocznice czy jubileusze są tego namacalnym dowodem. Jedni odchodzą, drudzy przychodzą. Młode pokolenie poczuło wiatr we włosach i opuszcza opiekuńcze skrzydła rodziców, zakładając swoje rodziny i układając sobie nowe życie.Bohaterowie wchodzą w nowe tysiąclecie obfitujące w tragedie wywołane czynnikiem ludzkim i siłami natury.

Naiwność, pochopne decyzje, brak wyobraźni głównej bohaterki kosztują fortunę i to zarówno w sferze finansowej, jak i zdrowotnej.Jak zwykle jest niezastąpiona i pożądana przez zagraniczny świat artystyczny. Kontynuuje swoją karierę przy wzmożonej aktywności życia towarzyskiego wśród ludzi z wyższych sfer.
"Póki się żyje, to jest nadzieja" (str. 183)

"Ludzie są jak drzewa rosnące przy drodze. Udzielają ci cienia, chronią przed wichrem, zachwycają, budzą podziw...Co z tego, że je pokochasz, skoro musisz dalej podążać swoją drogą? Mijasz je, spotykasz inne i tak to się wszystko toczy...świat nie stoi w miejscu. Jak się na co dzień w to nie wgłębisz, nie masz pojęcia, ile musisz stracić, żeby coś zyskać" (str.306)

Kolejna...