Ferrante kolejny sezon serii neapolitańskiej rozpoczyna dziarsko i energetycznie, wrzucając swoje postaci w sam środek polityczno-społecznych przemian, co czyta się z ochotą - głównych graczy znamy, zawiązane z nimi w poprzednich odcinkach relacje zaczynają owocować, a więc kartki przewraca się szybko i całkiem bezrefleksyjnie. Od połowy tomu jednak temperatura zaczyna spadać, a akcja wyhamowywać tak, by Elena mogła zakończyć tę część dosadną obyczajową kliszą. Żaden to zarzut. Klisza ta wydaje się wręcz konieczna. Budzi refleksję nad tym, czy przypadkiem awangardowość powieści Eleny Ferrante nie polega na pewnej anachroniczności - na pewno formy, bo treść, przesłanie! jakby wciąż aktualne - i uwolnieniu się ze współczesnych kajdanów bycia „cool”. Ponadto, przed wyczekiwanym finałem w „Historii ucieczki” doceniamy pierwszą z powodzeniem ulepioną postać męską tetralogii (strzelcie mię), tj. Pietra, męża Eleny; dalej zżymamy się na fenomen „przyjaźni” protagonistek oraz na fakt uczynienia Françoise Sagan mężczyzną za sprawą wydawnictwa Sonia Draga. Ale draga! To jedyna iście ironiczna rzecz w tej niebywale formalnej i zaangażowanej książce.

Ferrante kolejny sezon serii neapolitańskiej rozpoczyna dziarsko i energetycznie, wrzucając swoje postaci w sam środek polityczno-społecznych przemian, co czyta się z ochotą - głównych graczy znamy, zawiązane z nimi w poprzednich odcinkach relacje zaczynają owocować, a więc kartki przewraca się szybko i całkiem bezrefleksyjnie. Od połowy tomu jednak temperatura zaczyna...