Książka pokazuje wojnę oczami człowieka, który w niej uczestniczył - nie historyka, nie stratega, ale osoby, która była na froncie - jako żołnierka, czy pielęgniarka, a także partyzantka. Są to świadectwa wyłącznie kobiet, opowiadających co widziały, co myślały i co czuły. Historie nie tylko o krwi, umierających, okrucieństwie wroga, śmierci bliskich. Także o miłości, nadziei, oddaniu ojczyźnie. O tym, jak kobiety muszą sobie radzić, także ze swoją biologią, gdy wkół zawierucha. Tego nie ma na kartach historii, ale właśnie takie świadectwa pozwalają zrozumieć czym naprawdę jest wojna dla ludzi.
Powoli oddalamy się od tamtych czasów, świadkowie umierają a ich historie, nie zawsze opowiedziane, wraz z nimi.
Dzięki Swietłanie Aleksijewicz ta pamięć nie zginie. W mojej ocenie książki takie jak ta powinny być lekturą obowiązkową, aby ludzie, którzy wojny nie znają, nigdy nie zechcieli, by taki koszmar znów miał miejsce.

Książka pokazuje wojnę oczami człowieka, który w niej uczestniczył - nie historyka, nie stratega, ale osoby, która była na froncie - jako żołnierka, czy pielęgniarka, a także partyzantka. Są to świadectwa wyłącznie kobiet, opowiadających co widziały, co myślały i co czuły. Historie nie tylko o krwi, umierających, okrucieństwie wroga, śmierci bliskich. Także o miłości,...