"Nie, Jem, mówię ci, że istnieje tylko jedna odmiana ludzi. Ludzie"

Jest pewien rodzaj książek, które można podsumować zaledwie jednym cytatem. "Zabić drozda" jest jedną z nich - powyższe słowa Skauta mówią w zasadzie o najważniejszym sensie tej powieści, choć nie wyczerpują wszystkiego, co można o niej powiedzieć. Z pewnością książka Harper Lee jest jedną z moich ulubionych, którą kocham na wszystkie sposoby, nie tylko ze względu na ważny temat, który porusza, ale również dlatego, że czytając ją, można powrócić do dzieciństwa.

"Zabić drozda" zostało wydane w 1960 roku, co można uznać za odważny krok jeśli spojrzymy na nastroje jakie wówczas panowały w Stanach Zjednoczonych - dla przypomnienia, 8 lat później przez kraj przelała się fala strajków mających na celu zniesienie dyskryminacji rasowej z postacią Martina Luthera Kinga na czele.

Powieść Harper Lee pisana jest z perspektywy sześcioletniej Jean Louise, zwanej Skautem. Opowiada historię społeczeństwa i wydarzeń związanych z oskarżeniem Toma Robinsona, młodego Murzyna, o gwałt białej nastolatki. Obroną mężczyzny zajmował się ojciec Skauta i Jema, głównych bohaterów "Zabić drozda", co było przyczyną wciągnięcia dzieci w tę sprawę. Myślę, że gdyby Harper Lee zdecydowała się uczynić wiodącą postacią osobę starszą to ta historia nie byłaby tak dająca do myślenia. Postać Jean Louise została doskonale wykreowana - jest prawdziwym dzieckiem, które widzi pewne sprawy w zupełnie inny sposób niż dorośli, zadaje typowo dziecięce pytania, jest bohaterką nieświadomą i ograniczoną ze względu na młody wiek. Nie mniej jednak warto zauważyć, że autorka na zaledwie 400 stronach pokazała również proces dojrzewania - nie mam na myśli dojrzewania z etapu dziecka do etapu nastolatki, ale proces odbywający się na przestrzeni kilku lat. W pierwszych rozdziałach mamy do czynienia z dziećmi wierzącymi w duchy, zajmującymi się psotami i dręczeniem sąsiadów owianych legendą, którą same tworzą. W ostatnich natomiast widzimy Jema, który spogląda na pewne rzeczy w sposób nieco dojrzalszy i zaczyna rozumieć proces oskarżonego Murzyna inaczej niż w czarno-białych barwach a także ze Skautem, która zaczyna szanować przestrzeń sąsiada, nie bije się z każdym kto urazi jej dumę a także potrafi zachować się w niektórych sytuacjach z godnością, nie naruszając wszystkich konwenansów.

Moje uznanie dla "Zabić drozda" skupia się przede wszystkim na tym, co Harper Lee uczyniła z głównymi bohaterami i w jak świetny sposób przypomina czytelnikowi dzieciństwo. Doceniam bardzo również niezwykle mądrą postać Atticusa, nie tylko ze względu na podjęcie się obrony Toma Robinsona ale również za podejście do dzieci i do życia.

Powieść czytałam pierwszy raz mając 14 lat. Pięć lat później uważam ją za tak samo fantastyczną jak wtedy. Dla mnie jest to obowiązkowa pozycja dla każdego i znajduje się na mojej subiektywnej liście klasyki literatury.

"Nie, Jem, mówię ci, że istnieje tylko jedna odmiana ludzi. Ludzie"

Jest pewien rodzaj książek, które można podsumować zaledwie jednym cytatem. "Zabić drozda" jest jedną z nich - powyższe słowa Skauta mówią w zasadzie o najważniejszym sensie tej powieści, choć nie wyczerpują wszystkiego, co można o niej powiedzieć. Z pewnością książka Harper Lee jest jedną z moich...