"Oto jestem, czepiam się drobiazgów dających zadowolenie, które wreszcie znowu potrafię odczuwać: kawy, książek, popołudnia z najlepszą przyjaciółką. Jakie miałam do tego prawo, skoro jego już nie ma?"

Najlepsza dla mnie książka o miłości to taka, która potrafi mnie rozczulić i wzruszyć do łez. Tej się to udało - historia Paige, która musi nauczyć się żyć na nowo po tym, jak jej chłopak utonął, przekonała mnie do siebie i dała dokładnie takie emocje, jakich oczekiwałam.

Paige musi się odnaleźć po tym, czego doświadczyła. Musi otrząsnąć się z koszmarów i lęku, i zacząć cieszyć się życiem bez poczucia winy. Bo teraz czuje się winna, gdy się śmieje, gdy cieszą ją drobiazgi - czy ma prawo do radości, skoro Aaron zginął i już nigdy cieszyć się niczym nie będzie? Jak długo powinna trwać żałoba?

Paige zdecydowanie chce zrobić krok naprzód - szczegółowy plan działania ma jej w tym pomóc. Nie wszystko jednak da się zaplanować - na pewno nie da się zaplanować uczuć...

Mimo że czytałam w życiu lepsze książki, ta jednak trafiła mi do serca. Wyjątkowo dobrze nakreślone postaci sprawiły, że przeżywałam całą historię wraz z nimi. I nie tylko para głównych bohaterów tak bardzo przypadła mi do gustu - również postaci drugoplanowe są ciekawe i przekonujące.

Podsumowując - jestem na tak. Bardzo udana pozycja, a przy tym nie jest płytka i powierzchowna. Budzi emocje i pobudza do refleksji - czegóż chcieć więcej? Polecam.

"Oto jestem, czepiam się drobiazgów dających zadowolenie, które wreszcie znowu potrafię odczuwać: kawy, książek, popołudnia z najlepszą przyjaciółką. Jakie miałam do tego prawo, skoro jego już nie ma?"

Najlepsza dla mnie książka o miłości to taka, która potrafi mnie rozczulić i wzruszyć do łez. Tej się to udało - historia Paige, która musi nauczyć się żyć na nowo po tym,...