Zdziałasz znacznie więcej dobrym słowem i spluwą, niż tylko samym dobrym słowem. Ponoć tak mówił Al Capone. A Pani Bonda wzięła sobie tą prawdę do serca i na stronach książki pokazuje, że samym dobrym słowem nic nie wskórasz. Idzie nawet dalej, stawiając jako tezę nadrzędną, że najlepszym pistoletem jest informacja i jej posiadanie.
Po przeczytaniu książki sam do końca jestem niedookreślony ze stanem, w którym pozostałem. Spróbuję wypunktować i zobaczymy, jaki efekt to przyniesie.
1. Ilość stron. Ponad 800… Moda na takie tomiszcza minęła kilka lat temu. Nie zawsze mamy czas by nad tak grubą książką przysiąść i przeczytać. Teraz rządzą lektury w przedziale do 500 stron. Utrzymuje się natomiast w konwencji tetralogii i mniejsza ilość stron wywołałaby inną falę hejtu – poszła Kasia na łatwiznę, napisała cienką książkę. (haha, nie mogłem się powstrzymać)
2. Mnogość postaci. Gubiłem się na początku, zastanawiając się nad tym „who is who?”. Ale z czasem wyklarowało się i już szło bez zgrzytów i grzebaniu w czarnej dziurze pamięci.
3. Fabuła raczej spójna. Czasami Bonda wyciąga swego królika z kapelusza, ale mi to się nie gryzło więc niech tak zostanie.
4. Przy bohaterach będąc – rewelacyjnie bawiłem się pseudonimami. No niech żem w życiu żadnej książki nie przeczytał, jak nie mają oni swoich protoplastów w rzeczywistości. Bardzo mocna strona tej lektury, to było TO!
5. Nie będę porównywał do innych autorów. Nadal jednak będę twierdził, że staranność, dokładność fabuły i solidny research jest mocną stron książek autorki i niech nadal tego się trzyma. Z mojej strony będzie to kolejnym TO!
6. Trochę brakowało Załuskiej w Załuskiej. Wszystko jednak wokół niej się kręciło; lub ona wokół wszystkiego wirowała. Poznaliśmy historię Saszy, wreszcie jej tajemnice przestały być skryte we mgle. Wypatroszyliśmy jej sejf prywatności. Podglądactwo czytelnika jednak jest prawnie usankcjonowane, więc nam wolno.
Ogólnie całkiem dobra pozycja. Czytałem długo i trochę się nią zmęczyłem. Jeżeli jednak kolejna książka za 2 lata się ukaże to sięgnę po nią w dniu premiery. Bonda jako pisarka – na półkę, moją półkę.

Zdziałasz znacznie więcej dobrym słowem i spluwą, niż tylko samym dobrym słowem. Ponoć tak mówił Al Capone. A Pani Bonda wzięła sobie tą prawdę do serca i na stronach książki pokazuje, że samym dobrym słowem nic nie wskórasz. Idzie nawet dalej, stawiając jako tezę nadrzędną, że najlepszym pistoletem jest informacja i jej posiadanie.
Po przeczytaniu książki sam do końca...