Odkąd przeczytałam ,,Lek na śmierć" czekałam na coś, co odpowie na setki pytań, które sobie wtedy zadawałam. ,,Rozkaz Zagłady" zaspokoił moją ciekawość. Przez większość powieści sądziłam, że jest to bardzo dobra książka, ale nigdzie nie mogłam znaleźć powiązania z trylogią. Aż do genialnego zakończenia. Zakończenia, które wyrwało moje serduszko i złamało je na tysiąc kawałeczków. Akcja przez cały czas pędzi, ale to co dzieje się przez ostatnie 100 stron to istne szaleństwo. W tej części nie dowiadujemy się prawie niczego o DRESZCZU i powstaniu Labiryntu (tego dowiemy się w kolejnym prequelu ;)) Za to mamy realistyczne, krwawe i niezwykle klimatyczne przedstawienie świata od razu po rozbłyskach słonecznych pustoszejących ziemię. Nie brakowało także licznych zwrotów akcji, do których Dashner nas przyzwyczaił.

Mark, główny bohater powieści, do złudzenia przypominał mi Thomasa. Tak samo zdeterminowany, waleczny, ale i nieodpowiedzialny i pochopny w swoich działaniach. Towarzyszy mu też nieprawdopodobne szczęście i... bardzo silne nogi ;) O wiele bardziej zainteresował mnie Alec, stary weteran wojenny, który niejednokrotnie ratował Markowi życie. Bohaterki, choć były, nie było im poświęcone wiele uwagi. Szczególnie mi to nie przeszkadzało. Zazwyczaj wolę gdy akcja jest przedstawiona z perspektywy mężczyzny, bo kobiety podchodzą do tego z reguły zbyt...emocjonalnie ;). Dashner świetnie przedstawił także bohaterów pobocznych, takich jak Deedee i Poparzeńcy. Każdy z postaci miał swój własny, niepapierowy charakter :)
Ciąg dalszy: http://love-ksiazki.blogspot.com/2016/01/rozkaz-zagady-recenzja.html

Odkąd przeczytałam ,,Lek na śmierć" czekałam na coś, co odpowie na setki pytań, które sobie wtedy zadawałam. ,,Rozkaz Zagłady" zaspokoił moją ciekawość. Przez większość powieści sądziłam, że jest to bardzo dobra książka, ale nigdzie nie mogłam znaleźć powiązania z trylogią. Aż do genialnego zakończenia. Zakończenia, które wyrwało moje serduszko i złamało je na tysiąc...