Prequel „Więźnia labiryntu” to historia opowiedziana z perspektywy nastoletniego Marka. Cofamy się trzynaście lat w stosunku do wydarzeń z pierwszego tomu serii. Chłopak prowadzi stosunkowo spokojne życie w osadzie w wysokich partiach Apallachów. Ma grupkę przyjaciół, na których może liczyć w każdej sytuacji oraz ukochaną dziewczynę Trinę. Niestety ich sielanka nie trwa długo. Nad ich wioską pojawia się górolot, który zwiastuje zagładę. Prawie wszyscy mieszkańcy zostają zarażeni wirusem - część z nich umiera w ogromnych męczarniach, a część traci zmysły. Mark z grupką przyjaciół, zmuszony jest uciekać…

Aby lepiej poznać losy głównego bohatera, autor decyduje się na liczne retrospekcje. Co ciekawe postanawia ukazać nam je w formie snów Marka, a raczej koszmarów, które nawiedzają chłopaka. To właśnie z nich dowiadujemy się, jak zaczęła się apokalipsa, która doprowadziła do zmiany klimatu na Ziemi. Jeden tragiczny w skutkach dzień połączył Marka z reszta bohaterów i od tej pory stali się nierozłączną ekipą, gotową zrobić dla siebie wszystko. Razem przeszli przez piekło. Byli świadkami rozbłysków słonecznych, które zdewastowały planetę i drastycznie przemieniły jej klimat.

U mnie występuje pewien nawracający problem, jeśli chodzi o książki Jamesa Dashnera – lubię wykreowane przez niego postaci, ale nic ponadto. Jakoś szczególnie im nie kibicuje. Po prostu pochłaniam strona za stroną bez większych emocji. Tak było z podstawową trylogią autora i niestety nic się nie zmieniło. Mark jest sympatyczny, honorowy… ale nie wyróżnia się niczym szczególnym i wiem, że nie zostanie na długo w mojej pamięci. Aczkolwiek muszę wspomnieć o jednej rzeczy, która mi się podobała. Autor nie zrobił z nastoletnich bohaterów super silnych, odpornych psychicznie i fizycznie postaci. Mark jest osobą, która woli nie podejmować trudnych decyzji, zdecydowanie woli je pozostawić dorosłym. Po prostu nie chcę zrzucać na siebie takiej odpowiedzialności. To Alec, były żołnierz dźwiga brzemię całej grupy. Niejednokrotnie ratuje skórę swoim podopiecznym, podejmuje za nich trudne decyzje. Dziki temu świat wykreowany przez Dashnera jest bardziej realistyczny, bo według mnie nic nie brzmi bardziej idiotycznie niż grupka nastolatków ratujących świat.

„Rozkaz zagłady” z jednej strony daje odpowiedzi na wiele pytań - dowiadujemy się, jak wyglądały pierwsze dni apokalipsy oraz możemy zaobserwować przebieg epidemii, jaka kryje się od nazwą Pożoga. Nie ukrywam, że bardzo chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o labiryncie i miałam nadzieję, że ten tom wyjaśni nieco w tej kwestii, ale niestety tak się nie stało. Autor praktycznie w ogóle nie poruszył tego tematu – jedynie w prologu i epilogu dostajemy jakieś skrawki informacji. Aczkolwiek uwielbiam książki postapokaliptyczne, a „Rozkaz zagłady” wpasowuje się do tego gatunku idealnie. Autor w naprawdę ciekawy sposób połączył katastrofę klimatyczną z przerażającą epidemią. Obrazy ludzi pogrążających się w coraz większym szaleństwie świetnie budowały klimat i mimo iż nie jestem zadowolona, że to kolejna seria ciągnąca się w nieskończoność, to zapewne sięgnę po kolejny tom, aby dostać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania - tylko mam nadzieję, że tym razem faktycznie je dostane...

Prequel „Więźnia labiryntu” to historia opowiedziana z perspektywy nastoletniego Marka. Cofamy się trzynaście lat w stosunku do wydarzeń z pierwszego tomu serii. Chłopak prowadzi stosunkowo spokojne życie w osadzie w wysokich partiach Apallachów. Ma grupkę przyjaciół, na których może liczyć w każdej sytuacji oraz ukochaną dziewczynę Trinę. Niestety ich sielanka nie trwa...