Tom Rob Smith nabrał odwagi i spróbował napisać coś innego co nie byłoby dobrze skrojonym thrillerem politycznym z dokładnie przemyślanymi postaciami. I tak pojawiła się "Farma".

Czytając kilka pierwszych stron byłem lekko zaskoczony, bo przed moimi oczami pokazała się jakby sztuka teatralna, swoisty dialog aktorów, a nie postaci. Potwierdzają to krótkie sceny które potrafią się urwać, podtrzymując napięcie w fabule.

Co do wyboru fabuły wydaje mi się, że miejscami autor, Brytyjczyk, chce podejść swoim pomysłem pod bastion "skandynawskiego kryminału" sponsorowanego przez Nesbo, Nessera, Lackberg, Larssona czy Marklund. Myślę, że sporo zabrakło do tego niestety. Pasuje tu tylko temat, bo zakończenie książki wcale nie jest odkrywcze i zaskakujące. A trzeba przyznać, że jedynie zakończenie czyli 1/3 książki ma tu sens.

Od początku czytelnik na pewno utożsami się z synem głównej bohaterki bo nie ma dużego pola do własnych interpretacji. Trzeba wysłuchać spowiedzi skrzywdzonej kobiety. A potem jak się można domyślić, syn sam dowie się prawdy. Pokazuje to że 2/3 książki to szalona gadanina bez większego ładu i składu. Tylko wytrwali czytelnicy dobrną do końca.

Myślę że Farma to miał być taki nowatorki pomysł autora, który spodoba się raczej nielicznym. To pomysł dla tych, którzy chcą coś szybko przeczytać bez wnikliwego wchodzenia w szczegóły. Na zasadzie "jeśli jest zbrodnia, musi być kara". I tyle. A takich książek niestety mamy na pęczki.

Ufam autorowi i jego warsztatowi(trylogia o Lwie Demidowie), ale jego najnowsza książka nie porwała mnie bez reszty i żaden włosek nie stanął mi na ręce, na plecach czy głowie.

Tom Rob Smith nabrał odwagi i spróbował napisać coś innego co nie byłoby dobrze skrojonym thrillerem politycznym z dokładnie przemyślanymi postaciami. I tak pojawiła się "Farma".

Czytając kilka pierwszych stron byłem lekko zaskoczony, bo przed moimi oczami pokazała się jakby sztuka teatralna, swoisty dialog aktorów, a nie postaci. Potwierdzają to krótkie sceny które...