Nie mogę opisać, jak bardzo ucieszyłam się, gdy dotarła do mnie wiadomość, że Anne Rice napisała kolejną książkę z serii "Kroniki wampirów". Jak pisałam wcześniej, powieści te miały na mnie ogromny wpływ i niewątpliwie ukształtowały moje oczekiwania co do literatury wampirycznej.
Powieść rozpoczyna się od krótkiego przypomnienia terminologii występującej we wszystkich książkach o wampirach. Jeśli ktoś martwi się, że tę serię przeczytał dawno temu – niech się nie lęka, ponieważ autorka przypomina wiele wątków, które wyparowały mi całkowicie z pamięci.
W Księciu… śledzimy nie tylko poczynania Lestata, ale też innych bohaterów Kronik, jak Armanda, Mariusa, Rose, Davida, Maharet, Benji’ego czy Jesse. Powieść ta jest fantastycznym odzwierciedleniem moich obaw co do współczesnego świata. Wśród wampirycznego społeczeństwa ktoś sieje zagładę, mordując Darem Ognia słabsze jednostki. Większość uważa, że jest to kolejna próba zgładzenia wszystkich posiadających Mroczny Dar. Główni bohaterowie Kronik stali się celebrytami – gdy pojawiają się w miejscu publicznych na kilka sekund zjawiają się fani, którzy robią im zdjęcia telefonami, a kilku głupców nawet decyduje się podszywać pod samego Lestata. Chodzą plotki, że tworzenie nowych wampirów stało się niemal niemożliwe, gdyż po transformacji śmiertelnik staje się czymś na kształt zombie. Wszystkiemu temu towarzyszy tajemniczy Głos, być może faktyczna istota, być może podszept jungowskiego cienia namawiający do zadawania bólu…
Ale nie mam zamiaru zdradzać wam wszystkiego, oczywiście, bo sama nie ukończyłam jeszcze książki, choć już na tym etapie lektury mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że jest ona sukcesem autorki. Widać, że fabuła powieści jest przemyślana, a poboczne wątki wyjaśniające pewne fakty z wcześniejszych części nie były nagłym olśnieniem Rice, a bardzo konkretnym planem, którego realizacja trochę się opóźniła przez jej nawrócenie. Mam nadzieję, że autorka Kronik wampirów zaakceptowała pewną prawdę – dla większości fanów pozostanie ona królową wampirycznej literatury. Jeszcze jedna istotna myśl nasunęła mi się podczas czytania. Podczas lektury "Pokuty" niezwykle brakowało mi bogatych opisów Anne Rice, za które ceniłam ją równie mocno, jak za historie, które powstały z jej rąk. Dzięki Bogu, w Księciu Lestacie autorka wraca do swojego niesamowitego stylu i czyni przez to dobrą książkę niemal doskonałą.
Przeczytajcie. Jeśli musicie, poczekajcie na tłumaczenie. Ja nie wytrzymałam i choć czytanie po angielsku przychodzi mi nieco trudniej, niż w języku ojczystym przyznaję, że nie żałuję swojej decyzji. Mam nadzieję, że tłumaczenie się pojawi szybko i że jak najwięcej osób będzie mogło powrócić do świata "Kronik wampirów".

Recenzję możesz przeczytać także tu:
https://ksiazkowanie.wordpress.com/2014/12/05/prince-lestat-czyli-nie-mam-czasu-czekac-na-tlumaczy/

Nie mogę opisać, jak bardzo ucieszyłam się, gdy dotarła do mnie wiadomość, że Anne Rice napisała kolejną książkę z serii "Kroniki wampirów". Jak pisałam wcześniej, powieści te miały na mnie ogromny wpływ i niewątpliwie ukształtowały moje oczekiwania co do literatury wampirycznej.
Powieść rozpoczyna się od krótkiego przypomnienia terminologii występującej we wszystkich...