Cóż mogę napisać o Dostojewskim? Ani go przedstawić, ani odkryć, ani dosięgnąć. Pisarz genialny, nawet jeśli ktoś go nie lubi. Każdy ma prawo do swojego zdania, a jednak trzeba pochylić głowę przed sposobem, w jaki Dostojewski operuje słowem. Z byle sytuacji i byle charakteru potrafi stworzyć prawdziwe dzieło, cacko, idealnie działający na kartach powieści mechanizm. Kilkoma zdaniami wprowadza w akcję i świat przedstawiony. Buduje postaci w sposób niespotykany we współczesnej literaturze zalewającej sklepowe półki. Mam wrażenie, że w tych książkach, które czytam najczęściej, autorzy chcą jak najszybciej postawić wszystko na jedną kartę, zadecydować o tym, czy bohater jest dobry lub zły - a jeśli chcą zaprezentować niezwykły wybieg, jest on także mocny, wyboisty, odciskający piętno w ułamek sekundy. Dostojewskiego czyta się inaczej, wolniej, dokładniej. Nie znajduję w tej powieści bohatera, który w pewnym momencie by mi się nie spodobał, a w innym nie przeraził lub obrzydził. Nie ma jednoznaczności, nie ma łatwej definicji: ten zły, ten dobry, ten genialny i przewrotny. Nie wiem, czy cokolwiek mnie w Biesach zaskoczyło w sposób sensacyjny, nagły, energetyzujący. Wydaje mi się, że ta lektura przypominała bardziej powolne topienie się, zapadanie w gęsty, trudny, coraz mroczniejszy świat. Tylko na samym początku odnosiłam pozorne wrażenie, że wiem, na jakim terytorium się znajduję, jak rozłożone są główne akcenty. Szybko jednak okazało się, że narracja zmierza w inną stronę. Zostałam upomniana: owszem, poznałaś jedną część historii, ale teraz uzupełnimy twoje informacje; ucz się. Biesy są powieścią potężną, a ich zawartość od samego początku do końca jest soczysta od treści - prawdziwej, istotnej, kumulującej się. To nie jest książka prosta, bo i pisanie Dostojewskiego nie należy do łatwych. Potrzebne jest zaplecze intelektualne i emocjonalne, bo nie można przeczytać tej powieści bez odpowiedniej wiedzy i motywacji, żeby to zrobić. Dotychczas nigdy nie mazałam po książkach. Owszem, czasem zaznaczyłam niewinnie cytat ołówkiem, delikatnie zagięłam stronę lub dwie, żeby trafić do ulubionego fragmentu. Na Biesy to jednak za mało. Zaczęłam od kreślenia ołówkiem, skończyłam na wyszperanym szybko z torebki długopisie. Jest w Biesach wiele cytatów pozornie nieistotnych, które jednak w pełnym kontekście są ostre, błyskotliwe, niezwykle trafne. Jest wiele prezentacji bohaterów, miejsc lub zdarzeń, które zasługują na wielokrotną lekturę - te ruchy narratora śledziłam szczególnie uważnie.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2015/11/biesy-fiodor-dostojewski.html

Cóż mogę napisać o Dostojewskim? Ani go przedstawić, ani odkryć, ani dosięgnąć. Pisarz genialny, nawet jeśli ktoś go nie lubi. Każdy ma prawo do swojego zdania, a jednak trzeba pochylić głowę przed sposobem, w jaki Dostojewski operuje słowem. Z byle sytuacji i byle charakteru potrafi stworzyć prawdziwe dzieło, cacko, idealnie działający na kartach powieści mechanizm....