Czy spotkałeś/spotkałaś się kiedykolwiek z książką, w której autor powiedział wszystko to, co chciał, a czego do tej pory nie powiedział jeszcze żaden inny, choć zapewne miał na to ogromną ochotę? Nie, hmm… Czas zatem poznać książkę Jenny Lawson pt. „Udawajmy, że to się nie wydarzyło”.

O czym w zasadzie jest książka „Udawajmy że to się nie wydarzyło”? To dość trudne i jednocześnie proste pytanie… Podobnie zresztą jak odpowiedź na nie. To książka o niejakiej Jenny Lawson, autorce książki, której historia, a właściwie sporych rozmiarów urywki historii, są opowiedziane z mniejszym bądź większym przymrużeniem oka. To autobiografia, choć może jednak nie do końca… Poznajemy zatem Jenny Lawson na kolejnych etapach jej życia, od dzieciństwa aż po współczesność dorosłej kobiety. Historia autorki – głównej bohaterki jest jednocześnie całkowicie zwyczajna i niesamowita w tym samym momencie. Bo przecież każdy z nas był kiedyś dzieckiem, miał rodzeństwo bądź nie, miał różne dziecięce perypetie, ale czy znacie kogoś, kogo ojciec zbierałby najróżniejsze zwierzęce truchła i w swym zakładzie taksydermicznym zmieniał je w wypchane wiewiórki/skunksy/lisy? Przyznam, nie znam ja, nie znają żadni moi znajomi. A może znacie kogoś, kogo ojciec w dzieciństwie rzucał w swoje dzieci żywymi dzikimi zwierzętami ku swej wyłącznej uciesze? Albo by w zimie na nogach nosić worki po mące? I mieć matkę wyznającą zasadę, że co cię nie zabije, to cię wzmocni? Z takim dzieciństwem trudno być potem typową nastolatką. Jenny Lawson zatem zwyczajną, typową nastolatką nigdy nie była, co oczywiście zaowocowało w przyszłości byciem dość ekscentryczną dorosłą, Ale bez tych wszystkich dziwaczności nie byłoby przecież tej książki.

Historii mniej lub bardziej wiarygodnych jest w „Udawajmy, że to się nie wydarzyło” sporo. Mam wrażenie, że te najbardziej niewiarygodne mają najwięcej z rzeczywistością wspólnego, a te najbardziej zwyczajne, pewnie się nawet nie wydarzyły. Autorka opowiada barwnie, kwieciście, wielokrotnie fantazjuje i wyolbrzymia, czasem wręcz zniekształcając rzeczywistość. Jej opowieść jest pełna humoru, autentycznego wręcz śmiechu, pomimo że w zasadzie opisywane wydarzenia nie są aż tak zabawne. Salwy śmiechu budzą nie tyle okoliczności, co sposób ich opisu, reakcje Jenny Lawson i jej wewnętrzne przemyślenia, wypowiedziane na głos, momentami wręcz wykrzyczane. Bo autorka nie hamuje się w swej opowieści w najmniejszej mierze. Prowadzi z czytelnikiem żywy dialog. Zwraca się do swego czytelnika, zadaje mu pytania i sugeruje odpowiedzi. Odnosi się wrażenie, że książka ta skierowana jest bezpośrednio do każdego z jej czytelników, specjalnie dla niego napisana, jakby tylko on jeden miał ją przeczytać. To opowieść przyjaciela, którą opowiada się przyjacielowi. Autorka dopuszcza swego czytelnika do zwariowanego świata swego umysłu i mówi wprost, bez ogródek, będąc niejednokrotnie dosadną i maksymalnie szczerą. Dzieli się ze swymi czytelnikami myślami i uczuciami. Roztacza przed nimi ocean radości, szaleństwa, ale i niezmierzone pokłady lęków. Pozwala sobie na szczerość. Obnaża swe niedoskonałości, dzieli się troskami i bolesnymi przeżyciami.

Takiej książki nie czytałam jeszcze nigdy, może drugi raz takiej już też nie przeczytam. Spotkanie z twórczością Jenny Lawson to niezwykłe doświadczenie. Coś absolutnie naturalnego i o absurdalnego jednocześnie. Książka „Udawajmy, że to się nie wydarzyło” budziła we mnie mnóstwo skrajnych emocji. Dryfowałam pomiędzy absolutnym zachwytem a chęcią rzucenia książki w kąt i odmowy powrotu do lektury. Ostatecznie jestem zachwycona, mimo wszystko i wbrew wszystkiemu. Polecam. Działa oczyszczająco na duszę.

Czy spotkałeś/spotkałaś się kiedykolwiek z książką, w której autor powiedział wszystko to, co chciał, a czego do tej pory nie powiedział jeszcze żaden inny, choć zapewne miał na to ogromną ochotę? Nie, hmm… Czas zatem poznać książkę Jenny Lawson pt. „Udawajmy, że to się nie wydarzyło”.

O czym w zasadzie jest książka „Udawajmy że to się nie wydarzyło”? To dość trudne i...