Ogólnie rozczarowanie. "Zazdrośnice" nawet mi się podobały, subtelne igraszki i gierki, utarczki o władzę wśród dorastających dziewcząt. Tym bardziej nastawiałam się na coś godnego uwagi, ale debiutancka powieść Schmitta sprawia wrażenie niedopracowanej, niedokończonej. Nasuwa się podobieństwo z "Kiedy byłem dziełem sztuki", bo narrator szuka portretu na wpół mitycznego osiemnastowiecznego filozofa, prowadzi naukowe śledztwo, zbiera dokumentację. Imaginuje sobie, że co 50 lat ów filozof pojawia sie na światowej arenie, a pragnie wszystkim niedowiarkom dowieść, że to, co materialne, nie istnieje. W swej melomanii, stopniowym popadaniu w obłęd wspólczesny nam narrator roi sobie, że jest bogiem, podobnie jak domorosły filozof, założyciel sekty Egoistów.
Pseudofilozoficzne dociekania, forma szczątkowego pamiętnika innego wcielenia filozofa niestety są nużące i nieciekawe. Nie dziwi nieudolność pisarza, wszak to tylko wprawki. Dla oddanych miłośników z pewnością cenny tom, ale dość schematyczny.

Ogólnie rozczarowanie. "Zazdrośnice" nawet mi się podobały, subtelne igraszki i gierki, utarczki o władzę wśród dorastających dziewcząt. Tym bardziej nastawiałam się na coś godnego uwagi, ale debiutancka powieść Schmitta sprawia wrażenie niedopracowanej, niedokończonej. Nasuwa się podobieństwo z "Kiedy byłem dziełem sztuki", bo narrator szuka portretu na wpół mitycznego...