Dosyć sceptycznie nastawiam się do literatury najnowszej (a w szczególności opowiadań), której przedmiotem są alkoholicy, wykolejeńcy, narkomani, gwałciciele, mordercy, i którym przewodzi myśl raczej negatywna. Długo po Hłasce i Palahniuku trzeba tworzyć naprawdę dobrą prozę, żebym to uznał.

Choć niektóre opowiadania Terzijskiego mnie mierziły swoją rozwlekłością w opisach biednej, zdegenerowanej społeczność Bułgarii i trudno było mi się skoncentrować, to trzeba przyznać, że puenty raczej zaskakiwały i na chwilę pozostawiały ze sobą - zresztą inne opowiadania były na tyle ciekawe, że zupełnie nie zwracałem na te opisy uwagi.

Opowiadania Bułgara nie są budowane poprzez wydarzenia, ale raczej przez sylwetki postaci, ich charakter i myśli, które składają się na obraz kraju. Co zresztą też znamienne, we wszystkich miniaturach widocznie zaznacza się miejsce akcji - Bułgaria albo nawet ściślej Sofia. Na ile ten mroczny obraz stolicy jest autentyczny? Mam nadzieję, że w niewielkim.

Nie jest to typ opowiadań, który mi się szczególnie podoba, ale nawet jeżeli strukturalnie gdzieś tam było dla mnie czegoś za dużo, czegoś za mało, to literatura sprawiła na mnie wrażenie - w przeciwieństwie do twórców pokroju Jelinek czy Kitsopoulou, Terzijski ma wyczucie i dozę ironii, które pozwalają, żeby smutek z jego historii nie był nachalny i nienaturalnie przesadzony/programowy, dzięki czemu trochę go polubiłem.

Dosyć sceptycznie nastawiam się do literatury najnowszej (a w szczególności opowiadań), której przedmiotem są alkoholicy, wykolejeńcy, narkomani, gwałciciele, mordercy, i którym przewodzi myśl raczej negatywna. Długo po Hłasce i Palahniuku trzeba tworzyć naprawdę dobrą prozę, żebym to uznał.

Choć niektóre opowiadania Terzijskiego mnie mierziły swoją rozwlekłością w opisach...