http://namalowac-swiat-slowami.blogspot.com/2015/08/piekna-katastrofa-jamie-mcguire.html

Pierwszy raz z Piękną katastrofą zetknęłam się, kiedy wyszło jej pierwsze wydanie. Wtedy jeszcze taka tematyka jeszcze nie mieściła się w moich gustach, jednakże książka i tak wylądowała na mojej liście do przeczytania. I tak mijały miesiące, a książka nadal i nadal stała na samym końcu tej listy, a ja o niej powoli acz nieubłaganie zapominałam. Aż dotarła do mnie wiadomość o jej ponownym wydaniu z nową okładką. A więc, dla przypomnienia przeczytałam opis... i bam! Zapragnęłam tą książkę z całego mojego zlodowaciałego serca. Na szczęście nie musiałam długo czekać by móc ją przeczytać.

''Pragnę tylko ciebie. Tylko o tobie myślę, tylko o tobie marzę, tylko ciebie chcę.''

Może to i opis (dobra poniekąd również cudowna okładka) przyciągnął moją uwagę, ale prawda jest taka, że nie ma się on niemal nic do książki. Piękna katastrofa jest w zupełnie innym klimacie niż zamieszczony na jej tyłach opis. Może i jest prawdziwy, ale mija się z tym co ta książka prezentuje. Ani Abby ani Travis nie zachowują się aż tak skrajnie jak to on przedstawia. Co akurat bardzo mi się spodobało, bo jak już wiecie (albo i nie) strasznie nie lubię skrajności i zbyt wielkich kontrastów.

''Kiedy myślę o przyszłości, widzę ciebie''

Przez dosyć długi czas zastanawiałam się dlaczego Piękna katastrofa tak bardzo przypomina mi opowiadanie. Tak, opowiadanie. Dobrze napisane, baaardzo długie, ale opowiadanie. Dopiero będąc po kilku rozdziałach dotarło to do mnie. W Pięknej katastrofie prym wiodą dialogi. Nie żebym była jakąś mega wielką fanką opisów, ale w tej książce było ich zdecydowanie za mało. Dialogi stanowiły jakieś dziewięć dziesiątych całej książki, jeśli nie więcej, a cała akcja skupiała się praktycznie w nich. Ale to ma też swoje plusy. Pomimo tego, że książka ma ponad czterysta sześćdziesiąt stron, ja mam dosyć ograniczony czas wolny (tak, nawet we wakacje) Piękną katastrofę przeczytałam w zaledwie dwa dni. Zatrważająca prędkość jak dla mnie. Tą historię nie da się odłożyć i czytać przez kilka dni, dawkować po trochu. Należy raczej wrzucić się w wir wydarzeń i nie opuszczać go dopóki nie przeczyta się ostatniego zdania. Ciekawość nie da spokoju, to mogę zagwarantować.

''- [...] Wracaj do domu.
- Ty jesteś moim domem''

Dlaczego o samym wątku miłosnym piszę niemal na końcu, skoro to on jest w tej książce najważniejszy? Prawdę mówiąc, nie wiem. Bo tak mi pasuje. Bo nie ma dużo o nim do powiedzenia. Bo spodobał mi się od początku do końca. Kiedy mój mózg będzie się nad tym głowił, palce napiszą, co sądzę o romansie głównych bohaterów. Zaczął się ciekawie, ponieważ od przyjaźni. Tak wiem, jak to brzmi, ale ta przyjaźń już od początku mówiła, ba, krzyczała, że coś głębszego z niej wyniknie. I wbrew pozorom spodobało mi się to. Bo w wątkach miłosnych właśnie tę część lubię najbardziej; poznanie i pierwsze kroki do miłości. I im bardziej interesująco autorka lub autor potrafi to przedstawić tym większy ma u mnie plus. Potem związek przechodzi przez różnorakie próby, bohaterzy przeżywają wzloty i upadki. Trudno cokolwiek napisać nie zdradzając za dużo z fabuły. Ale to mogę śmiało wyznać. Na kartach tej książki zobaczyłam kompletną historię miłosną z prawdziwym zakończeniem. Ile to razy autorzy przerywają w momencie, kiedy wszystko gra i można się tylko domyślać jak potoczyła się dalej historia. Pani McGuire postanowiła wszystko doprowadzić do końca. Gdybyście tylko zobaczyli tego banana na mojej twarzy, jaki to pojawił się, gdy czytałam ostatnie strony... Na serio. Dobrze, że czytałam Piękną katastrofę w zaciszu własnego pokoju, a nie w jakimś miejscu publicznym, bo na widok mojej pełnej zadowolenia i szczęścia miny niejeden człowiek by się przeraził.

''Należę do mojej ukochanej, a moja ukochana należy do mnie.''

Długo nie mogłam zdecydować jaką ocenę wystawić tej książce, co jest w moim przypadku niespotykane. Ocena wahała się od sześciu do dziewięciu, ale dosyć szybko wyeliminowałam tę najwyższą i najniższą. Zostały dwie możliwe. Już miałam dać siedem, kiedy popatrzyłam na okładkę Pięknej katastofy... I zamiast siódemki wpisałam ósemkę. Tak wyszło. Historia Abby i Travisa jest tak przyjemna i po prostu miła, że nie dałabym rady inaczej. Dlatego pozostaje mi jedynie polecić tę książkę wszystkim, tym zainteresowanym i tym mniej zainteresowanym, ale ostrzegam od razu; nie oczekujcie jakiegoś arcydzieła na miarę światową, spodziewajcie się raczej sympatycznej historii o dwojgu młodych ludzi, która wypełni Wasze serca ciepłem i radością. Gorąco polecam!

Ps: Mam nadzieję, że teraz, po przeczytaniu tej książki nie będę się odwracać zszokowana z pytaniem:''Co?! Gdzie?!'', do każdego ktoś wykrzyknie: ''O, zobacz! Gołąbek!'' ;D

http://namalowac-swiat-slowami.blogspot.com/2015/08/piekna-katastrofa-jamie-mcguire.html

Pierwszy raz z Piękną katastrofą zetknęłam się, kiedy wyszło jej pierwsze wydanie. Wtedy jeszcze taka tematyka jeszcze nie mieściła się w moich gustach, jednakże książka i tak wylądowała na mojej liście do przeczytania. I tak mijały miesiące, a książka nadal i nadal stała na...