Sonia jest auroczułą – potrafi wyczuć emocje innych osób. Jej dar jest jednak silniejszy niż reszty dziewczyn, z którymi mieszka w klasztorze. Sonia nie zawsze może sobie poradzić z opanowaniem emocji, odcięciem się od obcych uczuć. Gdy do bram klasztoru zbliża się tłum wieśniaków – głodnych, zmarzniętych i zdenerwowanych – Sonia wbrew zakazom chce im pomóc. Niestety, wyrządza tylko więcej szkody niż pożytku. Na dodatek do klasztoru przybywa książę z informacją, że potrzebuje kolejnej auroczułej do obrony cesarza – poprzednia została stracona. Sonia będzie musiała ruszyć na dwór, gdzie czeka ją wiele niebezpieczeństw, a na dodatek – wiele aur, którym trzeba stawić czoła.
Przekleństwo Soni Kathryn Purdie to powieść młodzieżowa, w której główną bohaterką i narratorką jest tytułowa Sonia. Dziewczyna posiada wyjątkowy dar, który jest też jej – tytułowym – przekleństwem. Przez to, że potrafi odczytywać aury istot żywych, musi służyć cesarzowi. Dziewczyna przez wiele lat się ukrywała, nie chciała trafić do klasztoru i czekać na swoją kolej na wizytę na dworze. Obrona cesarza jest bowiem zadaniem niewdzięcznym – jeśli auroczuła nie odkryje, kto czyha na życie władcy, a jemu coś się stanie lub będzie miał wątpliwości co do jej wierności i szczerości, zostaje stracona.
Akcja skupia się na rodzącej się rewolucji przeciw cesarzowi. Nie wszystkim podobają się jego rządy, chęć zdobycia jeszcze większej władzy. Valko jest młody, ale też bezwzględny i ma chrapkę na więcej i więcej. Spiskowcy szukają sposobu na obalenie go, jednak nie jest to łatwe, gdy u boku cesarza czuwa auroczuła, która potrafi wyczuć zawiść, nienawiść i wszystkie negatywne emocje towarzyszące przeciwnikom władcy. Jedynym sposobem na powodzenie jest przekonanie Soni, że walka o nowe rządy ma sens.
Nie brakuje też wątków uczuciowych. Sonia przez to, że nie potrafi oddzielić emocji swoich od emocji osób, z którymi przebywa, często daje się ponieść namiętności, w wyniku zachowując się wbrew rozsądkowi. Nie do końca jest pewna, co czuje do Valka, a co do Antona. Obaj budzą w niej pewne emocje – tylko czy są to jej emocje, czy ich?
Mocną stroną powieści jest wykreowanie postaci auroczułych. To dziewczyny, które potrafią odczytywać emocje innych, przez co są cenne dla cesarstwa – dzięki ich talentowi można zapobiec zamachowi stanu, wyłapać z tłumu wrogów władcy, odkryć, kto kłamie. Pomysł na stworzenie takich postaci był moim zdaniem świetny, oryginalny i całkiem dobrze przemyślany. To, co przeszkadzało mi w fabule, to zachowanie bohaterki. Czasami miałam wrażenie, że Sonia nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji i niebezpieczeństwa, które ją otacza. Miała czas na plotki, igrała z ogniem, gdy powinna zachować czujność, buntowała się w tak błahych sprawach, że zastanawiałam się, czy Sonia ma pojęcie, że jej pozycja na dworze wcale nie jest pewna i powinna zaciskać zęby zamiast zachowywać się dziecinnie.
Przekleństwo Soni to powieść, która według mnie jest średnia. Spodziewałam się po niej czegoś więcej. Niemniej to idealna lektura na lato – z oryginalnym wątkiem fantastycznym, mieszanką niebezpieczeństwa i uczuć. Typowa powieść młodzieżowa, jakich teraz wiele, dobra na wieczorne odstresowanie. Na pewno osoby, które przeczytały mało serii młodzieżowych, będą zadowolone. Dla „starych wyjadaczy” powieść może okazać się jednak mało zaskakująca.

Sonia jest auroczułą – potrafi wyczuć emocje innych osób. Jej dar jest jednak silniejszy niż reszty dziewczyn, z którymi mieszka w klasztorze. Sonia nie zawsze może sobie poradzić z opanowaniem emocji, odcięciem się od obcych uczuć. Gdy do bram klasztoru zbliża się tłum wieśniaków – głodnych, zmarzniętych i zdenerwowanych – Sonia wbrew zakazom chce im pomóc. Niestety,...