"Byłam tu" to moja czwarta przeczytana książka autorstwa Gayle Forman i wygląda na to, że sięgam po twórczość tej pani odruchowo, kiedy tylko przydarzy się taka sposobność. Przyznaję, iż przemyślałam sprawę i stwierdziłam, że to wina Forman - jej pióro mnie przyciąga, więc czemu by się opierać i odrzucać takie wartościowe książki? A o tym, czy wydana u nas w zeszłym roku pozycja jest pouczająca, wspomnę za chwilę.

"Dostałaś stertę kamieni. Wyczyściłaś je do połysku i zrobiłaś ładny naszyjnik. Meg dostała klejnoty i powiesiła się razem z nimi."

Powieść zaczyna się dosyć nietypowo, bo od uroczystości pogrzebowych Meg. Cody nie jest w stanie uwierzyć w samobójstwo swojej najlepszej przyjaciółki - stało się to tak nagle, bez jakiejkolwiek zapowiedzi. Sądzić można by, iż śmierć dziewczyny to jedyna stała, która będzie trzymała historię razem, jednak zagłębiając się coraz dalej w tekst, ukazują się rzeczy przeczące temu stwierdzeniu - karty odkrywane przez Cody to istne szaleństwo.

Autorka posługuje się językiem młodzieżowym, jednak wolnym od hordy wulgaryzmów, które czasem można spotkać w książkach typowo młodzieżowych. Dla mnie jest to jak najbardziej zaleta, ponieważ używanie ich w nadmiernej ilości staje się z czasem naprawdę irytujące i męczące. Styl oraz umiejętność zręcznego lawirowania pomiędzy fabułą to z całą pewnością atuty pisarki, które ujawniła już w swoich poprzednich powieściach i, jak widać, wciąż się ich trzyma. Ponadto tworzy bohaterów, będących nie tylko postaciami umieszczonymi pomiędzy papierowymi stronicami, ale także mających duszę, przenikającą tę szczelinę i dającą do myślenia czytelnikowi. Uwielbiam w twórczości Forman to, że oprócz ckliwych romansów pomiędzy głównymi bohaterami i takich opisów sytuacji, potrafi myślą przewodnią książki uczynić temat ważny, temat tabu, który młodzież nieraz niestety przemilczy.

Depresja to nie jest łatwy i lekki temat i nie będę udawać, że jestem obeznana z nim, bo nie jestem oraz tak naprawdę nie miałam z nim do czynienia w moim środowisku. Ale to nie znaczy, że depresji nie ma. Chciałam tylko wspomnieć, iż poza samą historią, która powstała dzięki dziewczynie, Suzy, która chorowała na depresję i, niestety, popełniła samobójstwo, warto przeczytać notkę od autorki, która wyjaśnia okoliczności powstania postaci Meg i całej historii. Zwykłam nie czytać takich notek, jednakże zrobiłam wyjątek i nie żałuję.

"(...) Ale wiecie, dlaczego mój tato powiada, że samobójstwo to grzech? (...) Bo to zabija nadzieję. A wszystko, co zabija nadzieję, jest grzechem."

"Byłam tu" skłania do refleksji, do odpowiedzenia sobie na pytanie, czy w naszym otoczeniu wszyscy są tak naprawdę takimi, na jakich wyglądają. Nie zawsze uśmiech u drugiej osoby oznacza szczęście, pozory często mylą. Książka zmusza także do zastanowienia się, czym są śmierć, życie, miłość czy przebaczenie. Nie ma tutaj jednoznacznej reguły - każdy powinien sam poszukać odpowiedzi. Tym samym, pozycja ta jest dla czytelników dojrzałych, którzy potrafią z niej wynieść lekcję i choćby na chwilę zatrzymać się. I życzę Wam, byście przystanęli chociaż na moment i zastanowili się nad wszystkim, co trwa wokół Was.
Polecam!

http://oxu-czytanie.blogspot.com/2016/03/byam-tu-gayle-forman.html

"Byłam tu" to moja czwarta przeczytana książka autorstwa Gayle Forman i wygląda na to, że sięgam po twórczość tej pani odruchowo, kiedy tylko przydarzy się taka sposobność. Przyznaję, iż przemyślałam sprawę i stwierdziłam, że to wina Forman - jej pióro mnie przyciąga, więc czemu by się opierać i odrzucać takie wartościowe książki? A o tym, czy wydana u nas w zeszłym roku...