Książka dobra na wakacyjną lekturę, ale tylko tyle: bo niestety jako całość ani nie jest równa, ani nie jest szczególnie zabawna, ani nie stanowi wyzwania intelektualnego.

Zbiór opowiadań otwiera opowieść zadziwiająco słaba jak na coś, co powinno czytelników przyciągnąć i zachęcić do dalszego czytania. Tekst jest napisany miejscami zawile, niedynamicznie, fabuła wydaje się przekombinowana i "uoryginalniona" na siłę. Naprawdę dziwię się redaktorom, że właśnie to opowiadanie zdecydowali się puścić jako pierwsze.

Pozostałe opowiadania bywają różne - utrzymane w różnym klimacie, krótsze i dłuższe, poruszające jakieś problemy bądź z zamierzenia napisane dla rozrywki. Tyle tylko, że większość, jak dla mnie, ledwo ślizga się po powierzchni jeziora przeciętności.

Jacek Wróbel ma styl, który może przypaść do gustu bądź nie. Chwali mu się próba uczynienia opowieści możliwie oderwanymi od konwencji i stereotypów, ale miejscami w dążeniu do oryginalności ucieka w przesadę i popada w przeciwległą skrajność.

Szczególnie drażniły mnie dwie rzeczy: a) to, że głównego bohatera trudno jest polubić, mnie nie udało się to aż do ostatniej strony; gdyby nie jedna z pobocznych postaci, Thuz, to nie wiem, czy dałabym radę dobrnąć do końca; b) nadmierne czerpanie z popkultury i wplatanie dość głupich wstawek wszędzie, gdzie się da. Malar vorghulis, serio? Valdursgate? Pewne nawiązania są owszem, zabawne, ale niektóre są po prostu nachalne, zwłaszcza, że tyle ich jest.

Przeczytałam do końca, ale z przerwami, w międzyczasie sięgając po inne książki. Sądzę, że Jacka Wróbla stać na o wiele więcej niż zbiór średnich, nierównych opowiadań.

Książka dobra na wakacyjną lekturę, ale tylko tyle: bo niestety jako całość ani nie jest równa, ani nie jest szczególnie zabawna, ani nie stanowi wyzwania intelektualnego.

Zbiór opowiadań otwiera opowieść zadziwiająco słaba jak na coś, co powinno czytelników przyciągnąć i zachęcić do dalszego czytania. Tekst jest napisany miejscami zawile, niedynamicznie, fabuła wydaje się...