Wiele poruszających i szerzej nieznanych tragicznych epizodów z września 1939 r. (którego kontynuacją i smutnym dopełnieniem jest powązkowska "Łączka"),podanych w sposób osobisty, oryginalny, bardzo poruszający. Warto.

Wiele poruszających i szerzej nieznanych tragicznych epizodów z września 1939 r. (którego kontynuacją i smutnym dopełnieniem jest powązkowska "Łączka"),podanych w sposób osobisty, oryginalny, bardzo poruszający. Warto.

Jak na mój gust ta rzecz jednak trochę za mocno - nawet gdy to publicystyka wysokiego lotu - wpisuje się w silnie forsowaną "politykę historyczną" (cóż to za szkaradny oksymoron, swoją drogą) obecnych władców mojego kraju.

Zawsze, wszędzie i od wszystkich my pokrzywdzeni. Zawsze mamy pod wiatr i pod górkę. Czy jednak tylko my jedyni? Nikt Inny nie ucierpiał do wrednej Historii bardziej od nas?

O szkodliwości tej narracji dla narodowego ego nie ma nawet co pisać. Zresztą wystarczy się rozejrzeć wkoło, by zobaczyć jej zatrute - bardzo gorzkie dla mnie - owoce, które oby nie obróciły się przeciw nam samym na jakimś kolejnym zakręcie dziejowym….

Bo tak to jest, że Ten Co Najwięcej Wycierpiał, nie przejmie się już nigdy niczyim innym cierpieniem. Ci, którzy czują się skrzywdzeni, nie są zdolni do żadnego współczucia. Skupiają się na własnej krzywdzie – prawdziwej lub, gdy trzeba, wyolbrzymionej. Żadne i niczyje cierpienie (o ile się o nim of course dowiedzą) nie wyda im się porównywalne z tym, co sami przecierpieli – lub też co w nich rozbudzono i podsycono….

Jeden z esejów z tej książki wzbudził moją szczególną uwagę. O tym, gdy niesławnej pamięci "Wódz Naczelny" marszałek Edward Rydz-Śmigły śmigle kicał jak zając do Rumunii, towarzyszący mu płk Ludwik Bociański strzelił do siebie w proteście przeciw tej faktycznej dezercji. Ochrona Rydza-Zająca wrzuciła go do bagażnika auta, które chwilę potem przejechało most graniczny na Czeremoszu (Bociański cudem przeżył, zmarł potem na emigracji w Londynie).

Nasunął mi się wniosek, że gdyby płk Bociański strzelił wtedy -bynajmniej nie do siebie, ocaliłby chociaż honor Wojska Polskiego - tak przez Rydza wtedy splugawiony. A miał on jeszcze czelność wrócić w 194 1 r. z Węgier do okupowanej Warszawy w sobie tylko znanym celu. Lepiej się nawet nie domyślać jakim, bo są rożne spekulacje historyków, mało dla niego przychylne. Na pewno nie wrócił, jak chce legenda, aby rzekomo "walczyć jak prosty żołnierz z bronią w ręku"...

A jak całą sprawę komentuje Dakowicz? „Czy tamta ucieczka Rydza-Śmigłego z Polski oznacza także ucieczkę od Polski? I co to znaczy dziś uciekać od Polski. Dlaczego taka ucieczka jest możliwa”. Odbieram te słowa jako dość nieuczciwy intelektualnie szantaż emocjonalny typu: nie pojmujesz „dobra Polski” tak jak ja, jesteś zatem jak uciekający z Polski w dziejowej próbie Wódz Naczelny, czyli jedna z największych figur hańby.

I za to nie lubię tej książki, zalatującej „późnym Rymkiewiczem", czyli kimś przepełnionym odstręczającym resentymentem.

Jak na mój gust ta rzecz jednak trochę za mocno - nawet gdy to publicystyka wysokiego lotu - wpisuje się w silnie forsowaną "politykę historyczną" (cóż to za szkaradny oksymoron, swoją drogą) obecnych władców mojego kraju.

Zawsze, wszędzie i od wszystkich my pokrzywdzeni. Zawsze mamy pod wiatr i pod górkę. Czy jednak tylko my jedyni? Nikt Inny nie ucierpiał do wrednej...

Inne spojrzenie na historię. Bardzo emocjonalne i nie ukrywajmy, konserwatywne. Tak się składa, że właśnie taki pogląd na historię jest mi bliski. Fantastycznym pomysłem jest uchwycenie jakiegoś szczegółu z ważnych wydarzeń i próba wczucia się w klimat tamtych chwil do tego stopnia aż poczujemy swąd płonących budynków a pył zacznie nas drażnić w gardle. Świetna rzecz!

Inne spojrzenie na historię. Bardzo emocjonalne i nie ukrywajmy, konserwatywne. Tak się składa, że właśnie taki pogląd na historię jest mi bliski. Fantastycznym pomysłem jest uchwycenie jakiegoś szczegółu z ważnych wydarzeń i próba wczucia się w klimat tamtych chwil do tego stopnia aż poczujemy swąd płonących budynków a pył zacznie nas drażnić w gardle. Świetna rzecz!

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda, ta książka to jakaś wielka pomyłka.

Nuda, nuda i jeszcze raz nuda, ta książka to jakaś wielka pomyłka.

Dakowicz wcześniej nie był mi znany. Nawet nie wiedziałem że ktoś tak pisze. Dworcowe księgarnie zaskakują a tego zakupu dokonałem na Centralnym. Jak dojechałem do "zachodniej", tego już nie śledziłem... nie łatwa historia momentami budzi grozę ale częściej smutek. Gdy autor rozpoczął historię o marszu policjantów lwowskich "wzdłuż Zielonej", musiałem na chwilę odłożyć lekturę i wyjść. Takich opowieści jest kilka. O Starzyńskim i o słynnej powązkowskiej Łączce, przy której to dzieją się rzeczy niesłychane. Te nieznane być może historie dla wielu (np. o Lwowskich policjantach przyznaję, nie wiedziałem wcześniej) bardzo dużo mówią o Nas współczesnych. Niestety nie świadczą o Nas dobrze dlatego polecam. Warto, mówiąc tak wiele o przyszłości znać swoją historię.

Dakowicz wcześniej nie był mi znany. Nawet nie wiedziałem że ktoś tak pisze. Dworcowe księgarnie zaskakują a tego zakupu dokonałem na Centralnym. Jak dojechałem do "zachodniej", tego już nie śledziłem... nie łatwa historia momentami budzi grozę ale częściej smutek. Gdy autor rozpoczął historię o marszu policjantów lwowskich "wzdłuż Zielonej", musiałem na chwilę odłożyć...