Za Sagę o Ludziach Lodu zabrałam się po kilku latach męczenia mamy. Dziwiłam się i denerwowałam, że broni mi dostępu do takiej masy książek, szczególnie, że wtedy czytałam wyjątkowo dużo. Ostatecznie dorwałam je będąc w VI klasie, więc przeżycie było co najmniej zabawne...

Tomiki połykałam w tempie zatrważającym. Pierwsze były tak krótkie i wciągające, że na wakacje zabrałam 3 i przeczytałam je, zanim dojechaliśmy z okolic Warszawy do okolic Malborka. Potem chodziłam wściekła.

W całej serii najciekawsze było obserwowanie, jak losy Ludzi Lodu splatają się z różnymi wydarzeniami historycznymi na przestrzeni kilkuset lat. Nie można też zapomnieć o "magicznej otoczce", która raz odgrywała mniejszą, raz większą rolę, a ostatecznie sprawiła, że do ostatnich tomów byłam ciekawa każdej następnej strony. Potem sięgnęłam oczywiście po Czarnoksiężnika i Królestwo Światła, ale Ludzie Lodu jednak nie mają sobie równych.

(W takich momentach człowiek ma dylemat - czy dodawać te kilkadziesiąt tomików do "przeczytanych"?)

Za Sagę o Ludziach Lodu zabrałam się po kilku latach męczenia mamy. Dziwiłam się i denerwowałam, że broni mi dostępu do takiej masy książek, szczególnie, że wtedy czytałam wyjątkowo dużo. Ostatecznie dorwałam je będąc w VI klasie, więc przeżycie było co najmniej zabawne...

Tomiki połykałam w tempie zatrważającym. Pierwsze były tak krótkie i wciągające, że na wakacje...