Niesłychanie wzruszająca, mądra, ciepła, poetycka wręcz opowieść inkrustowana barwnymi opisami Kabulu, detalami codziennego życia, wyważonymi wstawkami historycznymi. Opowieść, od której nie sposób się oderwać. Opowieść, w której człowiek błaga o happy end.

Wspaniała, orientalna podróż przez kilkadziesiąt lat historii i życia Afgańczyków, od czasów dostatku, świetności, przez niszczycielską inwazję radziecką po spustoszenie szerzone przez Talibów. Dziwnego życia, w którym "pewne rzeczy liczyły się bardziej niż prawda".

Bohaterowie muszą skonfrontować się z duchami z przeszłości, z własnymi wyborami, decyzjami wieku dziecięcego, ale również tymi już całkiem przemyślanymi i świadomymi. Każdy z nich nosi w sobie swój prywatny wstyd, swój osobisty grzech. Każdy z nich postanawia wykorzystać moment, w którym "można znowu być dobrym".

Historia opowiedziana retrospektywnie przez mężczyznę/chłopca, w którego otoczeniu brakuje kobiet (co jak na trylion ckliwych powieści o Afganistanie jest stosunkowo rzadkie); przedstawia losy mężczyzn, którzy samotnie wychowują synów. I cóż... okazuje się, że potrzeba akceptacji, poczucie braku ciepła ze strony ojców, braku kobiecej/matczynej ręki, zaborcza wręcz miłość do rodzica, chęć zdobycia jego uwagi są tak samo silnie odczuwane, tak samo bolesne, tak samo destrukcyjne dla wszystkich dzieci niezależnie od szerokości geograficznej. Na każdej szerokości geograficznej ludzie popełniają błędy, tracą ukochane osoby, są trawieni przez poczucie winy, próbują być dobrzy, próbują się zrehabilitować.

Konsekwencje bywają różne, czasem przenoszą się na następne pokolenie. Gdy do tego wszystkiego dochodzą działania wojenne, uchodźstwo, nienawiść etniczna dochodzi do prawdziwych dramatów.

Doświadczenia emigracji są również dość powszechne, wspólne. Niełatwo żyć na obcej ziemi, niełatwo przełknąć gorycz upokorzenia, niełatwo uciec przed przeszłością, pogrzebać wspomnienia, niełatwo po raz kolejny zaczynać od nowa, niełatwo zapomnieć o ojczyźnie.

Doskonała lektura. Wszystko w idealnych proporcjach, w dobrym guście, bez tandety, bez infantylizmu, bez propagandy tak charakterystycznej dla wielu pozycji dotyczących Afganistanu.

Polecam z pełną odpowiedzialnością.

Niesłychanie wzruszająca, mądra, ciepła, poetycka wręcz opowieść inkrustowana barwnymi opisami Kabulu, detalami codziennego życia, wyważonymi wstawkami historycznymi. Opowieść, od której nie sposób się oderwać. Opowieść, w której człowiek błaga o happy end.

Wspaniała, orientalna podróż przez kilkadziesiąt lat historii i życia Afgańczyków, od czasów dostatku, świetności,...