Ciężko mi się ustosunkować co do tej książki. Przygotowując się do napisania opinii miałam wiele mieszanych odczuć. Z jednej strony jest to pozycja dość interesująca, przedstawiająca świat osób obłąkanych, których dotknęła trauma psychiczna. Dzięki niej można poznać ich odczucia, myślenie i postrzeganie ich indywidualnej rzeczywistości. Zaś z drugiej strony forma pamiętnika, która była pożałowana i oszczędna w słowa nie zachęcała czytelnika do intensywnego czytania. Niestety sama treść nie wyróżniała się niczym nadzwyczajnym, wręcz jej poziom charakteryzował się stylem uczniaka. Owszem, były momenty gdzie autorka wznosiła się na wyżyny i karmiła czytelnika złotymi sentencjami, przemyśleniami ubrane w symbolikę. Jednakże były to zaś tylko momenty. Książka jest ciekawa, ale nie porywająca. Autorka opisuje swoje przeżycia w ośrodku, przedstawia swoich towarzyszy i opowiada historie, które się jej bądź im przytrafiły. Jest to intrygujący zamysł, lecz nie do końca przemyślany. Zabrakło szczegółowych opisów, ponadprzeciętnego języka, logicznej formy i ciągłości wypowiedzi. Miałam nieraz wrażenie czytając poszczególne fragmenty, że niczego do książki nie wnoszą, po prostu zajmują miejsce, bezużytecznie wypełniają strony.

Jedyne przesłanie jakie można z niej wyciągnąć to : świat umysłowo chorych a świat zdrowych dzieli cienka ściana, przez którą łatwo przejść, z siłą dziecięcej rączki można ją zbić, wkroczyć w strefę nieznaną, z której ciężko się wydostać. Niekiedy wystarczy chwila, gest, znikome zdarzenie by nasz umysł zabłądził. Czasem wystarczy trzeźwe myślenie, by nie upaść, a czasem abstrakcyjne fantazjowanie, by przekroczyć granicę.

Ciężko mi się ustosunkować co do tej książki. Przygotowując się do napisania opinii miałam wiele mieszanych odczuć. Z jednej strony jest to pozycja dość interesująca, przedstawiająca świat osób obłąkanych, których dotknęła trauma psychiczna. Dzięki niej można poznać ich odczucia, myślenie i postrzeganie ich indywidualnej rzeczywistości. Zaś z drugiej strony forma...