„Piękna katastrofa” autorstwa Jamie McGuire, faktycznie okazała się katastrofą. Czytałam ją z czystej ciekawości jak autorka postanowi „zakończyć” historię toksycznego związku Abigail i Travisa. Nie ukrywam, że się zawiodłam zakończeniem.

Nie wierzę w wielką miłość i to na dodatek od pierwszego wejrzenia. Strasznie naciągany fakt, że dziewiętnastolatka oświadcza się facetowi starszemu od siebie i biorą w tajemnicy ślub. Największą jednak głupotą był tatuaż, który sobie główna bohaterka zrobiła.

Ta książka była dramatem na czterech rogach.

Tak jak polubiłam Travisa na początku, ponieważ wydawał się sympatyczny i przyjemny, to z każdym rozdziałem zaczynał mnie wprawiać w zły nastrój. Miał poważny problem i wcale nie uważam, że nie zasłużył na miłość, bo każdy ma do niej prawo, ale to jak wyglądała jego miłość... choć mogła wydawać się na początku spełnieniem marzeń, zaczęła być pułapką i więzieniem na nogach.

Abigail natomiast była niedojrzałą gówniarą, która chorowała na rozdwojenie jaźni i śmiało mogłam ją nazwać „bipolarną”. Nigdy nie czytałam o tak sprzecznej osobowości jaką ona była. To co mówiła czy robiła, po prostu wprawiało mnie w torsje.

A przyjaciółka Abby i kuzyn Travisa wołali o pomstę do nieba. America „Mare” była jeszcze głupsza niż ustawa przewidywała. Naprawdę, mimo najszczerszych chęci, gdybym miała taką przyjaciółkę, posłałabym ją do diabła. Kuzyn Travisa (nie ukrywam, że już zapomniałam jego imienia) wydawał się najbardziej racjonalny z nich wszystkich, ale i tak latał za swoją dziewczyną jak pies.

Co do treści, to styl pisania nie był taki zły, chociaż strasznie ubogi w opisy. Wszystko zbiegało się do jednego punktu — ogólników. „Zrobił to, zrobił tamto”. Żadnych uczuć czy emocji. Po prostu wiało nudą i nastoletnimi problemami. Pomijam fakt, że każdy wykład był tak szybki i kompletnie pusty, że to szok.

Myślałam, że jeśli jest to książka, gdzie w tle są studia, przynajmniej poczytam o studenckich rozterkach, ale się zawiodłam. Chociaż nie! Jedna rozterka była — kiepski współlokator. Ta Kara, o ile dobrze pamiętam imię, śmiało mogła wygrać statuetkę wrzoda na czterech literach.

Nic nie dostałam, poza świętem dziękczynienia, które mi się spodobało tylko dlatego, że była to rodzina Maddoxów. Pięć synów i jeden ojciec. Miałam nadzieję na rozwinięcie ich historii, ale nie można mieć wszystkiego, prawda?

Walki i tatauże jedynie spowodowały, że przewróciłam oczami. I choć kocham te dwie rzeczy, to tutaj miałam jedynie ochotę rzewnie zalewać się łzami. Już nie wspominając o tym, że zirytowałam się faktem, że każdy główny bohater — oczywiście — musi być supermacho i wygrywać jednym sierpowym. I rzecz jasna, jest Bogiem seksu i panem studiów. Każda na niego leci, a czasami nawet faceci! „Pieprzy” i zmienia jak parę bokserek, a później PUF i zaczyna się „kochać” z tą jedyną.

Schemat, schemat i jeszcze raz schemat. Brak umiejętności autorki odebrały książce wszystko, co dobre. Mimo że temat został przerobiony tysiące razy, to zawsze można wyjść obronną ręką i stworzyć coś dobrego, ale tutaj to nie wyszło.

Książka jest kiepska, a sięgnęłam po nią jedynie ze względu na motyla na okładce, który mnie kusił akcją nie z tego świata. Szczerze mówiąc, jestem zawiedziona strasznie. Nie sięgnę po nią drugi raz, nawet jeśli mi zapłacą.

No i czy ktoś może mi w końcu wyjaśnić, co takiego te okładki mają wspólnego z historią Abby i Travisa?

„Piękna katastrofa” autorstwa Jamie McGuire, faktycznie okazała się katastrofą. Czytałam ją z czystej ciekawości jak autorka postanowi „zakończyć” historię toksycznego związku Abigail i Travisa. Nie ukrywam, że się zawiodłam zakończeniem.

Nie wierzę w wielką miłość i to na dodatek od pierwszego wejrzenia. Strasznie naciągany fakt, że dziewiętnastolatka oświadcza się...