Nie byłam nigdy w Belfaście i cała moja wiedza o tym mieście pochodzi jedynie z mediów, trudno mi więc oceniać rzetelność przekazu. Ale jedno wiem: gdybym bez zastrzeżeń uwierzyła Pani Łojek, po lekturze tej książki nie miałabym ochoty na poznawanie ani miasta, ani jego mieszkańców i orzekłabym, że jest to jedno z paskudniejszych miejsc, w którym żyć się nie da. A jednak ludzie żyją tam od pokoleń, a nowi wciąż się osiedlają i nie wszystkim przestrzeliwują kolana...
Podobnie jak w "Angolach" Ewy Winnickiej, widzę tylko jedną stronę medalu: Autorka pokazała sytuacje i ludzi w sposób skrajny, wyłącznie w odniesieniu do tzw. "Kłopotów". Młodzież jawi się jako jedna wielka patologia, pracownicy socjalni to byli terroryści, a policja jest bezwolna i bezradna. Nie ma wzmianki o "normalnej codzienności" i nawet okładka jest mocno sugestywna.
Nie chcę za bardzo krytykować książki, bo zawsze staram się przychylniej patrzeć na debiuty:), ale sposób narracji też mnie nie porwał i aby nie było zbyt nużąco dozowałam lekturę po kawałeczku i na dłużej. Jednym zdaniem - przeczytać można, ale nie jest to, wg mnie, pozycja obowiązkowa.

Nie byłam nigdy w Belfaście i cała moja wiedza o tym mieście pochodzi jedynie z mediów, trudno mi więc oceniać rzetelność przekazu. Ale jedno wiem: gdybym bez zastrzeżeń uwierzyła Pani Łojek, po lekturze tej książki nie miałabym ochoty na poznawanie ani miasta, ani jego mieszkańców i orzekłabym, że jest to jedno z paskudniejszych miejsc, w którym żyć się nie da. A jednak...