No i otworzyłam sobie wczoraj tę książkę wieczorem, planując przeczytanie parudziesięciu stron i zaśnięcie. Niestety się nie dało - przeczytałam do końca, tak mnie wciągnęło! Starożytny Rzym to epoka, po którą sięga wielu współczesnych pisarzy z lepszym czy gorszym skutkiem, pani Quinn udało się to całkiem nieźle. Jest tu sporo bardzo ładnie sportretowanych postaci historycznych z cesarzem Domicjanem na czele, wiele postaci drugoplanowych o ciekawie zarysowanej psychice, interesująca intryga, rozciągnięta do tego kilkanaście lat w czasie. Jedyne, co mi nieco przeszkadzało w odbiorze, to trik zastosowany przez autorkę, identyczny jak w jej książce o Borgiach (Wąż i perła) - podzielenie narracji między kilka postaci. Jako wciągające czytadło książka godna polecenia, trochę historii przy okazji się zapamięta. Mnie zafrapował za to jeden problem, jedno pytanie postawione w nieco zawoalowany sposób: czy wolno być władcą człowiekowi, który administracyjnie jest cesarzem bardzo dobrym, gdyż buduje drogi, porty, broni skutecznie granic i poszerza terytorium, ogranicza korupcję - a równocześnie w życiu prywatnym jest potworem prześladującym i mordującym co najmniej kilkunastu ludzi. Fajnie, że autorce w tak właściwie lekkiej książce udało się "przemycić" to nieco głębsze i dające do myślenia zagadnienie.

No i otworzyłam sobie wczoraj tę książkę wieczorem, planując przeczytanie parudziesięciu stron i zaśnięcie. Niestety się nie dało - przeczytałam do końca, tak mnie wciągnęło! Starożytny Rzym to epoka, po którą sięga wielu współczesnych pisarzy z lepszym czy gorszym skutkiem, pani Quinn udało się to całkiem nieźle. Jest tu sporo bardzo ładnie sportretowanych postaci...