„Ludzie zawsze myśleli o jutrze. Ja w to nie wierzyłem. Bo jutro nie myślało o nich. Nawet nie wiedziało, że są.”

Cóż mogę powiedzieć o „Drodze”… była długa, smutna, dość monotonna i generalnie czekałam na moment jej zakończenia. Pewne rzeczy mi się podobały, a inne sprawiły, że wynudziłam się potwornie.

Plusy - na pewno okrutna i bardzo ponura wizja świata, czuć było wszechogarniającą pustkę i strach bohaterów przed każdym kolejnym dniem. Kilka scen przyprawiających o dreszcze… w sumie to chyba jedna taka, przy której naprawdę poczułam to, jacy ludzie w obliczu głodu i chęci przetrwania potrafią być okrutni. Dość poruszająca więź ojca i syna. Jeśli chodziło o wywołanie uczucia przygnębienia podczas czytania, to autor trafił w sedno.

Minusy, które zaważyły na tym, że książkę oceniłam tak a nie inaczej – piekielna monotonia, dzień za dniem wlókł się niemiłosiernie, wszystko zlewało się ze sobą, szarość, pustka, popiół, zimno, mężczyzna i syn okutani w koce, poszukujący jedzenia, ich strach przed każdą postacią napotkaną na drodze, bardzo zdawkowe dialogi, krótkie, często po kilka razy o tym samym. Mało się dzieje, podczas naprawdę długiej drogi.

Ale porównując do filmu, który widziałam kiedyś i ledwo zmęczyłam do końca, książka była o niebo lepsza.

„Ludzie zawsze myśleli o jutrze. Ja w to nie wierzyłem. Bo jutro nie myślało o nich. Nawet nie wiedziało, że są.”

Cóż mogę powiedzieć o „Drodze”… była długa, smutna, dość monotonna i generalnie czekałam na moment jej zakończenia. Pewne rzeczy mi się podobały, a inne sprawiły, że wynudziłam się potwornie.

Plusy - na pewno okrutna i bardzo ponura wizja świata, czuć było...