Powieść Jessici Shirvington wywołała we mnie mieszane uczucia. Na początku po przeczytaniu byłam podminowana, bo nie spodziewałam się takiego zakończenia i nie wiedziałam, co mam o nim myśleć. Co mam myśleć o tej książce. Teraz, gdy ochłonęłam, wiem niewiele więcej, ale będę przynajmniej bardziej obiektywna.

Może najpierw określę, czego oczekiwałam. Myślałam, że Sabine będzie musiała w końcu wybrać pomiędzy jednym życiem a drugim, tak jak planowała, i że wybierze życie w Roxebury ze względu na Ethana, miłość jej życia. Może to banalne rozwiązanie, ale pokazałoby, że miłość jest ważniejsza niż poukładane życie w dobrobycie i tak dalej. Jednak autorka postanowiła iść o krok dalej i nadać powieści charakter egzystencjalny. To nie miłość jest tutaj na pierwszym planie, tylko sama istota życia. Dlatego pisarka wykreowała umierającego chłopaka, który to życie potrafi docenić w każdej jego odsłonie. Ja jednak byłam i jestem po stronie głównej bohaterki, której z resztą nie polubiłam, i uważam, że mieć dwa diametralnie różne życia to nic 'fajnego'. Podobnie jak dwukrotne przeżywanie tego samego dnia. Dlatego zakończenie ostatecznie do mnie nie przemawia, już nie wspominając o drugim wcieleniu Ethana.

Główna bohaterka okropnie mnie irytowała. Zachowywała się lekkomyślnie, czasami przesadzała z tą rolą męczennicy i była odrobinę płytka. Wiadomo, że wolała wybrać Wellesley, bo tam wszystko było łatwiejsze i idealne. Kochała swoją młodszą siostrę Maddie, ale mimo tego bardziej się dla niej liczyło uczucie chłopaka, którego dopiero co poznała niż szczęście ukochanej osoby. W Roxebury miała jedną, ale oddaną przyjaciółkę, w Wellesley za to popularność i dwie „kumpele”. Ona jednak wolała tamten świat, gdzie ukrywała swoją prawdziwą twarz. Była „pewna” swojej decyzji, ale wystarczyło, że Ethan okazał jej zainteresowanie i już miała wątpliwości. Tak... Co on w niej widział? ;)

Autorka chyba chciała pokazać, że nie zawsze wybór jest pomiędzy czernią i bielą. Czasami w ogóle nie trzeba wybierać, można zostawić wszystko tak jak jest, a czasami jest do wyboru trzecie wyjście, tylko wystarczy je znaleźć. Nie poddawać się (czytaj: nie zabijać) i szukać. Grunt to zawsze być sobą, działać zgodnie ze swoimi przekonaniami i nie udawać, bo to po prostu męczące. Sabine zaakceptowała to, że jest inna niż wszyscy i to jest właśnie to rozwiązanie. Akceptacja. A gdy już to swoje życie zaakceptujemy, to może nas ono pozytywnie zaskoczyć.

Wychodzi na to, że przedstawiłam tę historię w cieplejszych barwach niż zamierzałam. Ale jak już mówiłam: dostrzegam sens w tym zakończeniu, chociaż niezbyt mnie ono zadowala. Dlatego, że tak naprawdę nic się nie zmienia oprócz nastawienia bohaterki. Pewnie o to właśnie chodzi, ale dla mnie to za mało.

PS. Tak, zdaję sobie sprawę, że to bardziej przemyślenia, refleksje niż opinia, ale po prostu musiałam to z siebie wyrzucić. ;)

Powieść Jessici Shirvington wywołała we mnie mieszane uczucia. Na początku po przeczytaniu byłam podminowana, bo nie spodziewałam się takiego zakończenia i nie wiedziałam, co mam o nim myśleć. Co mam myśleć o tej książce. Teraz, gdy ochłonęłam, wiem niewiele więcej, ale będę przynajmniej bardziej obiektywna.

Może najpierw określę, czego oczekiwałam. Myślałam, że Sabine...