W zasadzie dając książkę na półkę "przeczytane" nie mówię prawdy, bo książkę koniecznie chciałam przeczytać i czytałam, ale nie doczytałam. Zdarza mi się to po raz pierwszy i nie sądzę bym do książki kiedykolwiek wróciła. Na użytek tejże jednej, jedynej książki założyłam nową półkę - Salon odrzuconych książek. Sama jestem ciekawa, czy coś jeszcze tam trafi, ale od dziś zaczynam czytać wybiórczo, bo "czasu coraz mniej, a książek coraz więcej", jak to słusznie ujęła jedna z blogowiczek.
A dlaczego książka na "nie"?
Chciałam, naprawdę chciałam przeczytać, jak każdą książkę, którą biorę do ręki. Mam zwyczaj kończyć, to co zaczęłam, ale nie w tym przypadku. Książka jest tragiczna, w sensie treści zapewne przede wszystkim, ale i w sensie sposobu pisania. Styl gęsty od słów, pokręcony, niejasny. Powiedziałabym - kwiecisty. Doszłam z trudem do strony 67 i książkę rzuciłam w kąt. Nie wiem, czy autorce zależało na przekazaniu jakichkolwiek treści, czy przede wszystkim na pokazaniu siebie: "Oto ja, cała ja", wielka i wspaniała. Autorka zamiast pisarstwa uprawia ekwilibrystykę słowną, co bardziej kojarzy się z cyrkiem niż literatura piękną. Nigdy nie zdarzyło mi się porzucić autora w pół zdania, bo zawsze coś w książkach znajdowałam. Tym razem - wydumany bełkot. Szkoda, bo Sylvia Plath zasługuje na coś lepszego. Książki nie polecam. Krótko mówiąc: przerost formy nad treścią.

W zasadzie dając książkę na półkę "przeczytane" nie mówię prawdy, bo książkę koniecznie chciałam przeczytać i czytałam, ale nie doczytałam. Zdarza mi się to po raz pierwszy i nie sądzę bym do książki kiedykolwiek wróciła. Na użytek tejże jednej, jedynej książki założyłam nową półkę - Salon odrzuconych książek. Sama jestem ciekawa, czy coś jeszcze tam trafi, ale od dziś...