Luty upłynął mi pod znakiem Sagi o Fjallbace i po tych wszystkich tomach stwierdzam z ulgą, że chyba nie będę czekała na kolejny tom.

Miło jest spotykać się ze starymi znajomymi, ale na pamięć znam motywy i frazy, które muszą się pojawić, dlatego czytanie stało się straszliwie nużące. Niestety Pogromca Lwów jest dokładnie taki sam.

1. Patrick uśmiecha się, ale jego uśmiech nie obejmuje oczu. ZAWSZE.
2. Wszyscy mają magiczne wręcz przeczucia.
3. 70% książki to błądzenie bez przełomu w śledztwie, w międzyczasie mamy milion podrozdziałów na temat dzieci Eriki i Patrika i cierpiących Anny i Dana.
4. Erika to Mary Sue, która zawsze magicznie zauważy coś innego niż wszyscy i popchnie śledztwo do przodu.
5. Jest tajemnica, wiemy że jakaś postać ją ma, ale czeka do 60-70% książki zanim ją ujawni.
6. Erika i Patrick próbują spędzić miłe chwile, ale nie udało im się to chyba od czasu poczęcia bliźniaków, bo zawsze dzwoni telefon albo wchodzą dzieci.
7. Bertil coś schrzani ale jest nagle tak pocieszny, że nikt nigdy nie doniósł na niego.
8. Ktoś kto jest akurat w ciąży narzeka na macierzyństwo.
9. Kristina musi się powymądrzać.
10. Rozwiązanie intrygi dokonuje się na ostatnich 10 stronach...

Luty upłynął mi pod znakiem Sagi o Fjallbace i po tych wszystkich tomach stwierdzam z ulgą, że chyba nie będę czekała na kolejny tom.

Miło jest spotykać się ze starymi znajomymi, ale na pamięć znam motywy i frazy, które muszą się pojawić, dlatego czytanie stało się straszliwie nużące. Niestety Pogromca Lwów jest dokładnie taki sam.

1. Patrick uśmiecha się, ale jego...