Temat Korei Północnej jeszcze nigdy nie był przedstawiony tak naturalnie, codziennie. Chociaż autorka nie skupia się na obozach pracy, dramatach rozłączonych podziałem rodzin czy generalnej biedzie, jaka rządzi tamtym krajem, wzięta pod lupę izolacja i wszechobecna niemoc wystarczają, aby do Koreańczyków z Północy poczuć nieodparte współczucie. W tym reportażu ujęło mnie to, że jego bohaterami byli moi rówieśnicy - studenci, ale nieznający Internetu, młodzi mężczyźni, ale bez dziewczyn, nastolatkowie żądni jakichkolwiek przygód, a obierający ziemniaki dla dwustu osób w każdy weekend.
Cieszę się także, że autorka reportaż "Pozdrowienia z Korei..." połączyła ze swoim pamiętnikiem. Pozwoliło nam to w jakiś sposób (choć nie twierdzę, że wyczerpujący) poznać nastrój, jaki rządził obcym człowiekiem w tamtym miejscu i czasie. I te wszystkie przeczytane lamenty, słowa bólu i niedorzeczności, które człowieka nie tylko ogłupiają, ale także do granic możliwości irytują, będę mieć w pamięci, gdy jeszcze kiedykolwiek będę chciała odwiedzić ten kraj.

Temat Korei Północnej jeszcze nigdy nie był przedstawiony tak naturalnie, codziennie. Chociaż autorka nie skupia się na obozach pracy, dramatach rozłączonych podziałem rodzin czy generalnej biedzie, jaka rządzi tamtym krajem, wzięta pod lupę izolacja i wszechobecna niemoc wystarczają, aby do Koreańczyków z Północy poczuć nieodparte współczucie. W tym reportażu ujęło mnie...