Czwartą część cyklu "Selekcja", przeczytałam jednym tchem, tak jak poprzednie książki z serii. Ich, nazwijmy to, "baśniowa" konwencja i nieskomplikowany styl sprawiają, że jest to lektura lekka i przyjemna, ale również na tyle wciągająca, że człowiek nie bardzo ma ochotę opuścić wygodne legowisko ( w którym mentalnie przeniósł się do Illei), żeby zająć się prozaiczną kwestią codziennych obowiązków.

Jak to mówią, apetyt rośnie w miarę jedzenia, więc sięgając po czwartą z kolei książkę, spodziewałam się, że autorka popisze się czymś, co sprawiłoby, że historia Eadlyn będzie tak samo interesująca jak losy jej matki. Niestety, w tej kwestii czekało mnie spore rozczarowanie.

Nie zrozumcie mnie źle: idea ponownych Eliminacji całkiem mi się spodobała, bo lubię pewną powtarzalność w książkowych cyklach. Ale tym razem Kiera Cass postawiła przed nami coś, co wyszło jej po prostu średnio. Bajkowy klimat, który towarzyszył poprzednim książkom, rozproszył się.

Eliminacje zostały ukazane z nieco bardziej praktycznej strony. To akurat ciekawa odmiana, tym bardziej, że perspektywa głównej bohaterki jest świetnie związana z charakterem, jaki nadała jej autorka.

Postać Eadlyn jest stworzona kreatywnie. Rozpieszczona, dumna, ale jednocześnie obowiązkowa i wytrwała. Jej charakter jest efektem życia z odgórnie narzuconą rolą do odegrania. Zestawienie tych cech stwarza z niej postać wielowymiarową i ciekawą. Ma dużo negatywnych cech, które zapewne poprawią się z czasem, chociaż mam nadzieję, że Kiera Cass nie rozpędzi się z "neutralizowaniem" jej wszelkich przywar. Ewidentnie ma do tego tendencję, co widać po tym jak spłaszczyła wszelkie postaci znane nam z wcześniejszych części. Najgorzej obeszła się chyba z bohaterami na których my, czytelniczki, czekałyśmy najbardziej. Maxon i America w "Następczyni" są tak nijacy jak tylko się da. Ich charaktery przejechał walec, co autorka postanowiła sprytnie ukryć, ograniczając ich rolę do bycia rodzicami. Rozumiem, że to nie o nich była ta książka, ale halo! W poprzednich częściach postać Amberly i Króla, a nawet rodziców Ami były super wykreowane, natomiast w tej części mogę z pełnym przekonaniem stwierdzić, że można byłoby postawić dwie kartonowe podobizny w ich miejsce i sądzę, że nikt nie zauważyłby różnicy.

Jeśli chodzi natomiast o kandydatów na księcia małżonka... Z nimi nie było najgorzej. Z pewnością ciężko jest sprawić, żeby tyle drugoplanowych bohaterów wyróżniało się czymś szczególnym i autorka całkiem sobie z tym poradziła, chociaż nie ukrywam, że czasem niektórzy chłopcy (i to ci pojawiający się więcej razy) po prostu mi się mieszali. Po przeczytaniu około 300 stron praktycznie nadal nie miałam swojego faworyta, co trochę mnie rozczarowało. Może, gdyby chłopcom dodać więcej cech charakteru, a mniej ciągłego rozpromienienia i uśmiechów, kiedy tylko Eadlyn pojawiała się na horyzoncie, byłoby inaczej i miałabym komu kibicować?

Ogółem: nie było źle. Cudownie było wrócić do tego bajkowego świata, ale mimo wszystko nie było to to samo miejsce co dawniej. Fabuła, jak poprzednio, była wciągająca i za to szczerze uwielbiam cykl Selekcja. Wielki plus za postać Eadlyn, która (mimo że raczej jej nie polubiłam) wydała mi się autentyczna. Minus za to co autorka zrobiła z bohaterami z poprzednich części, bo tego chyba nigdy jej nie wybaczę.
Czekam na ciąg dalszy i mam nadzieję na lekką rehabilitację w kolejnej części. :)

Czwartą część cyklu "Selekcja", przeczytałam jednym tchem, tak jak poprzednie książki z serii. Ich, nazwijmy to, "baśniowa" konwencja i nieskomplikowany styl sprawiają, że jest to lektura lekka i przyjemna, ale również na tyle wciągająca, że człowiek nie bardzo ma ochotę opuścić wygodne legowisko ( w którym mentalnie przeniósł się do Illei), żeby zająć się prozaiczną...