Uciekinier to już kolejna książka Kinga wydana pod pseudonimem na moim koncie i powoli zaczynam dostrzegać, że alter ego autora nie jest tak dobre jak twórczość Stephena Kinga, ale od początku. Uciekiniera kojarzyłem do tej pory z średnim filmem sci-fi ze Schwarzeneggerem. Film był typowo amerykański i kończył się w przewidywalny sposób. Pomyślałem, że King nie mógłby napisać czegoś tak przeciętnego i tak oczywiście zakończyć książkę. Literacki pierwowzór to coś zupełnie innego. King nie potrzebuje całych sag i trylogii, by przedstawić dystopijną wizję świata, która robi spore wrażenie, a zarazem zasmuca. To nie lightowne dziadostwo w stylu Igrzysk Śmierć i innych Niezgodnych, które bardzo trudno zmęczyć w wersji filmowej, nie wspominając o książkach, przez które nie przebrnąłem przez pierwszy rozdział. Uciekinier szokuje już od początku. Nasz bohater, bezrobotny mężczyzna żyje w wielkim, skażonym mieście. Jego chora córka potrzebuje pomocy, ale Bena Richardsa nie stać na lekarza, nie stać go na nic. Jedynym ratunkiem jest udział w bardzo brutalnej grze: Uciekinier, gdzie przez 30 dni należy zwodzić Łowców i przeżyć. Oczywiście nasz bohater przechodzi eliminacje i staje do rozgrywki. Nic nie jest tu na żarty, ludzie giną na prawdę, a wszechobecna telewizja Free Vee doprowadziła do legalizacji morderstw. W filmie Arnie uciekał przed komicznymi łowcami, a ucieczka trwała całą noc, tu King jest bardziej okrutny. Trzydzieści dni uciekać przed śmiercią, gdy każdy w kraju chce się zabić lub pomóc ci dostać się na tamten świat i tutaj zaczyna się problem. Ucieczka nie jest spektakularna ani szczególnie dramatyczna, trupów także nie ma za wiele. Trzydzieści dni to szmat czasu, ale King nie zamierza ciągnąć tego tak długo. Szkoda, że nie skupia się mocniej na walce o przetrwanie i na tym polu bardzo, ale to bardzo odstaje od Davida Morrella i jego Rambo i Strachu w garści pyłu, tam mamy dopiero desperackie ucieczki. King próbuje zamiast tego przedstawić szokującą wizję świata, zatrutego, pełnego przemocy i propagandy, zapewne na tamte czasy książka musiała budzić duże emocje. Dziś zakończenie budzi jeszcze większe i nikt o zdrowych zmysłach nie pokusi się o nową ekranizację. Na koniec taka refleksja. Stephen King jako Richard Bachman staje się przewidywalny, a jego pomysły na fabuły bardzo zbliżone. Człowiek walczący o przetrwanie i to co jeszcze mu pozostał, a wszystko kończy się jak w życiu.

Uciekinier to już kolejna książka Kinga wydana pod pseudonimem na moim koncie i powoli zaczynam dostrzegać, że alter ego autora nie jest tak dobre jak twórczość Stephena Kinga, ale od początku. Uciekiniera kojarzyłem do tej pory z średnim filmem sci-fi ze Schwarzeneggerem. Film był typowo amerykański i kończył się w przewidywalny sposób. Pomyślałem, że King nie mógłby...