Jest rok 1351 przed Chrystusem. Książę Amenhotep potajemnie morduje swego starszego brata, by zostać następcą tronu. Decyduje też, że jego żona, Kija, ze względu na swoje nie królewskie pochodzenie nie sprosta roli pierwszej kobiety w państwie. Wybór rodziców księcia pada więc na młodziutką, piękną i charyzmatyczną Nefertiti, która w niedługim czasie podbija serca jego poddanych i urasta w ich oczach do rangi bogini.
Nad pałacem królewskim gromadzą się jednak ciemne chmury. Podczas gdy Kija rodzi kolejnych następców tronu, ukochana przez tłumy Nefertiti powija kolejne córki. Wpływowi kapłani knują w tym samym czasie zawiłą intrygę za plecami królewskiej rodziny.
Przepiękna opowieść o miłości, stracie, ambicjach i kulisach niczym nieograniczonej władzy w owianej tajemnicą scenerii starożytnego Egiptu.

Jest 1351 rok przed narodzeniem Chrystusa. Rządzili już wielcy faraonowie Egiptu, tacy jak Cheops, Ahmose i kobieta faraon- Hatszepsut, czasy Ramzesa i Kleopatry miały dopiero nadejść. Nefertiti ma piętnaście lat. Jej siostra trzynaście. Cały Egipt leży u ich stóp.

Na opowieść o Nefertiti składają się setki jej wizerunków odkrytych podczas wykopalisk w Amarnie. Oddana sztuce, wraz z Echnatonem pokryła całe miasto rzeźbami wyobrażającymi Atona, pomniejsze bóstwo, które Echnaton wyniósł na główne ołtarze. By nikt nie omylił go z żadnym innym faraonem, portrety i wizerunki rodziny królewskiej znacznie się różniły od poprzednich, stworzonych zgodnie z określonym od dawna kanonem sztuki. Długie szyje, wydłużone czaszki, kobiece biodra występują wyłącznie w okresie Amarny. Pod wielona względami Nefertiti i Echnaton zrewolucjonizowali sztukę egipskę. Ale historia zapamięta ich głównie za sprawą heretyckiego odwrotu od Amona. Jak podają historyczne źródła Horemheb z żoną Mutnodżmet po tym, jak został faraonem, nie zostawił w Amarnie kamienia na kamieniu.
W powieści kilka nazw zostało dla wygody czytelnika zmienionych. Na przykład miasto Achetaton nosi współczesne miano- Amarna, a nazwa Waset została zastąpiona dzisiejszym jej odpowiednikiem- Tebami. Jednak wiele faktów przedstawiono zgodnie z prawdą historyczną: od wystroju egipskich domów, przez przechowywanie wina i dekorowanie malowidłami podwyższenia, na którym stały trony. Pewne szczegóły dotyczące osób, imion i pomniejszych wydarzeń zostały jednak zmienione. Na przykład nikt nie jest w stanie stwierdzić, jakie naprawdę zdanie na temat zmian w Egipcie pozbawionym kapłanów Amona, wprowadzanych przez siostrę, miała Mutnodżmet. Na jej wizerunku odkrytym w Amarnie widać ją jak stoi nieco na uboczu z opuszczonymi ramionami, kiedy pozostali spieszą, by oddać hołd Atonowi. I o ile Nefertiti rzeczywiście powiła Echnatonowi sześć córek, żadne źródło nie wspomina niczego o bliźniaczkach.
Wielu innych niejasności nie da się jednoznacznie zinterpretować: czy Amenhotep Młodszy współrządził krajem wraz ze swym ojcem? Czy Nefertiti kiedykolwiek rządziła samodzielnie? ile lat miała w dniu śmierci? Jak zmarła Teje? Na ten temat można jedynie snuć przypuszczenia, więc autorka książki zaproponowała swoją własną interpretację, która wydawała się jej najbardziej prawdopodobna.
Być może w nadchodzących latach niektóre z tych zagadek zostaną wyjaśnione dzięki odkryciu mumii z Amarny. Pomimo iż w grobowcu Tutanchamona odnaleziono wiele przedmiotów należących do wyposażenia grobowca Kii, nie odkryto nic, co na pewno należało do Echnatona czy Nefertiti. Niektórzy archeolodzy twierdzą, że ukryte mumie odnalezione w grobowcu KV35 to Nefertiti i królowa wdowa. Jeśli tak jest, to trzeba przyznać, że nawet po śmierci są piękne.

Jest rok 1351 przed Chrystusem. Książę Amenhotep potajemnie morduje swego starszego brata, by zostać następcą tronu. Decyduje też, że jego żona, Kija, ze względu na swoje nie królewskie pochodzenie nie sprosta roli pierwszej kobiety w państwie. Wybór rodziców księcia pada więc na młodziutką, piękną i charyzmatyczną Nefertiti, która w niedługim czasie podbija serca jego...