www.grabarz.net

Wydawanie zbiorów opowiadań jest w naszym kraju dość ryzykowne. Jeśli opowiadania, pisząc kolokwialnie, dupy nie urywają, to lepiej publikować je w sieci (choć i tam nie wypada przecież wylewać śmieci). Klienci księgarń są w końcu dużo mniej wyrozumiali dla krótkich form – trudno wybaczyć autorom i wydawcom próby naciągania ich na kupno czegoś co, nie dość że stanowi rozrywkę krótką i mało sycącą, to do tego w wielu przypadkach po prostu kiepską. Tak niestety sprawa wygląda w przypadku ładnie wydanego, ale kiepsko napisanego zbioru „Szmaciane lalki” Gabriela Gruli.

Zupełnie nieznany autor podjął się dość karkołomnego zadania wkroczenia do grona polskich wybitnych pisarzy grozy i fantastyki (bo, jak wiadomo, nasi rodzimi autorzy na polu tych gatunków są nieprzyzwoicie rewelacyjni, a co za tym idzie trafić w ich szeregi jest niezwykle trudno). Gabriel Grula miał może dobre pomysły, ale nie potrafił tych swoich historii sprzedać. Drugorzędnym pozostaje fakt, że połowa fabularnych rozwiązań, którymi posłużył się w swoich opowiadaniach, nigdy nie powinna opuścić jego głowy.

„Szmaciane lalki” to zlepek różnorakich historii. Brak w tej antologii jakiegokolwiek klucza doboru treści. Chyba, że przyjmiemy, iż bohaterowie są właśnie, jak te tytułowe szmaciane lalki, zdane na łaskę i niełaskę losu, innych ludzi czy jeszcze czegoś do tej pory niepoznanego. Tak czy siak, do zbioru trafił absolutny miszmasz gatunkowy. Grozy jest tu mało, za to dużo więcej wątków obyczajowych, czy też pseudo-psychologicznych. Plus jest jeden: poziom opowiadań jest wyrównany – jednakowo niski.
Głównym problemem tego zbioru jest brak umiejętności literackich autora. Co to oznacza? Całkowitą drętwotę dialogów, płaskich i jednakowych bohaterów, absurdalne i nierealne rozwiązania fabularne oraz wszechobecne drewno językowe, które jest tak uderzające, że po lekturze można z języka wyciągać drzazgi.

Wielka szkoda, że to zbiór tak wybitnie nieudany. Wydawnictwo opakowało go w przyjemną dla oka szatę graficzną i z pewnością zrobiło, co mogło by całość była czytalna, jednak trudno jest sprawić aby opowiadania tak słabo napisane nagle stały się lepsze. Niestety – nie polecam.

www.grabarz.net

Wydawanie zbiorów opowiadań jest w naszym kraju dość ryzykowne. Jeśli opowiadania, pisząc kolokwialnie, dupy nie urywają, to lepiej publikować je w sieci (choć i tam nie wypada przecież wylewać śmieci). Klienci księgarń są w końcu dużo mniej wyrozumiali dla krótkich form – trudno wybaczyć autorom i wydawcom próby naciągania ich na kupno czegoś co, nie dość...