Kolejna książka Dominique Loreau dotyczy podobnej tematyki co „Sztuka sprzątania”. Dla kogoś, kto ma już za sobą lekturę książki Marie Konto „Magia sprzątania”, „Sztuka porządkowania” może wydać się nudna i wtórna. Jest tu trochę o teorii sprzątania tytułem wprowadzenia, ale nic nowego i odkrywczego się w tym rozdziale nie pojawia. Dla mnie pojawia się tu wiele oczywistości, np. stwierdzenie, że: „Podstawowym celem porządkowania jest odkładanie rzeczy na ich miejsce, aby przy kolejnym użyciu móc znaleźć od razu, nawet z zamkniętymi oczami, każdą z nich”. Sięgając po taką książkę, poszukuje się w niej też konkretnych porad, jak sprawnie uporządkować przestrzeń wokół siebie. W tej książce tego rodzaju porad nie jest za wiele, mimo że tytuł sugeruje coś przeciwnego.

Poza tym czytając tę książkę miałam wrażenie, że nie jest ona w duchu minimalizmu. Autorka opisuje rozwiązania związane z zagospodarowywaniem rzeczy w przestrzeni domowej w taki sposób, że odnoszę wrażenie, iż zastosowanie się do tych rad spowoduje większą pokusę zagracenia się niż uprzątnięcia. Być może punktem wyjścia jest stan, gdy posiada się niewiele rzeczy i tylko te potrzebne i wtedy nie trzeba wykorzystywać większości wspomnianych przez Loreau sposobów na przechowywanie. Nie do końca mnie jednak przekonują propozycje autorki, chociaż ona sama zauważa, że porządkowanie może sprowadzić się tylko do usunięcia bałaganu z pola widzenia. Schowanie regału z książkami czy płytami za zasłoną może być takim usunięciem problemu nadmiaru z zasięgu wzroku.

W rozdziale o segregowaniu można znaleźć podobne porady jak u Kondo, żeby segregować rzeczy kategoriami, żeby zacząć od ubrań i tekstyliów, potem książek, naczyń i przyborów kuchennych, drobnych przedmiotów (komono), na końcu zaś uporać się z przedmiotami sentymentalnymi. Tak samo jak w „Magii sprzątania” mamy tu postulat przyjrzenia się każdej rzeczy i wywołania w sobie stanu skupienia uwagi tylko na niej, by zdecydować, czy chcemy pozostawić tę rzecz u siebie (u Kondo jest to poszukiwanie w przedmiotach „spark of joy”).

W czwartej części książki autorka pisze o zasadzie płynności ruchów i zasadzie bliskości. W pierwszej z nich chodzi o posługiwanie się przedmiotami w taki sposób, by były one jak najłatwiejsze i najwygodniejsze w użyciu. W prawidłowym porządkowaniu ważne jest uwzględnienie zasad ergonomii, by nasze funkcjonowanie w danej przestrzeni było jak najprostsze. Zasada bliskości natomiast mówi o tym, żeby przechowywać przedmioty w miejscu ich używania.

Można sięgnąć po tę książkę, ale osoby uporządkowane i zorganizowane nie znajdą w niej zbyt wiele nowych pomysłów. Pewne rzeczy będą wręcz oczywiste. Być może po tę książkę powinni sięgać raczej bałaganiarze:)

Kolejna książka Dominique Loreau dotyczy podobnej tematyki co „Sztuka sprzątania”. Dla kogoś, kto ma już za sobą lekturę książki Marie Konto „Magia sprzątania”, „Sztuka porządkowania” może wydać się nudna i wtórna. Jest tu trochę o teorii sprzątania tytułem wprowadzenia, ale nic nowego i odkrywczego się w tym rozdziale nie pojawia. Dla mnie pojawia się tu wiele...