Adam Zamoyski jak zawsze stanął na wysokości zadania. Tym razem do rąk czytelnika trafiło dzieło poświęcone historii ruchów rewolucyjnych od Wielkiej Rewolucji Francuskiej po Komunę Paryską. Siłą rzeczy wiele tutaj Polski i Polaków, bo jak wiemy żadna awantura bez naszych rodaków obyć się nie mogła. Poglądy autora zazwyczaj wydają się konserwatywne. Zamoyski traktuje historię wstrzemięźliwie. Nie jest ona dla niego pretekstem do romantycznych uniesień. Jest on z tych raczej badaczy, którzy własną dziedzinę traktują bez emocji, podchodzą do niej na zimno i bez złudzeń. Z jednej strony otrzymujemy więc zupełnie nie romantyczny obraz powstań i ich bohaterów, z drugiej zaś podobnie niezafałszowany obraz ludzi pokroju Aleksandra Wielopolskiego, od którego polityki dystansowali się nawet niektórzy ze zwolenników współpracy z zaborcą. Zawsze jednak pamiętać musimy, że książka Zamoyskiego nie jest pracą naukową, lecz esejem historycznym z gatunku tych autorstwa Normana Daviesa, czy też największego z moich faworytów, Pawła Jasienicy. Książka ta nie stanowi więc wykładu historii idei XVIII-XIX wieku. Jest ona raczej próbą zrozumienia ludzi tamtej epoki, tego o co i dlaczego walczyli, wreszcie i tego czy cokolwiek z tamtej walki przetrwało do naszych czasów.

Adam Zamoyski jak zawsze stanął na wysokości zadania. Tym razem do rąk czytelnika trafiło dzieło poświęcone historii ruchów rewolucyjnych od Wielkiej Rewolucji Francuskiej po Komunę Paryską. Siłą rzeczy wiele tutaj Polski i Polaków, bo jak wiemy żadna awantura bez naszych rodaków obyć się nie mogła. Poglądy autora zazwyczaj wydają się konserwatywne. Zamoyski traktuje...