Nie będę oceniała tej książki, by niską notą warsztatu autora nie skrzywdzić jej bohaterów. Liczyłam na poważne i rzetelne opracowanie tematu, a otrzymałam zbiór przebeletryzowanych (jeśli mogę się tak wyrazić) historyjek, w których autor doskonale wie, co bohater myślał i czuł w obliczu niebezpieczeństwa, a nawet samotnej śmierci. Treść książki jest interesująca, opisywane sprawy bardzo ważne, ale forma przekazu literackiego zabierała mi 90% przyjemności z lektury.

Styl tej książki określiłabym jako patetyczno – infantylny. Przypuszczam, że autor nadając opowieściom formę fabularyzowaną chciał przybliżyć czytelnikowi ich bohaterów. Niestety, tym razem zabieg ten nie spełnił założonego celu, wręcz przeciwnie – w jakiś sposób spłaszczył bohaterów i odjął im wiarygodności. Czytając dialogi koleżanek w stylu „Wiesz, partyzanci od dawna namawiają mnie na konspirację, to fajni chłopcy, chyba się zdecyduję” po prostu nóż się w kieszeni otwiera.

W każdym niemal rozdziale „śnieg skrzył się tysiącem barw”. Jedna z bohaterek „w obliczu ciąży najczęściej przebywała w leśnych bunkrach”, „historia narodu polskiego była poniżana”, dziewczyny „ukrywały tajne dokumenty w dolnych partiach bielizny osobistej” (sic!), „młodzi tulili do siebie nadwątlone zawieruchą wojenną ciała”, „deszcz siąpił miarowo, jakby chciał ją uspokoić: nic się nie martw, wszystko będzie dobrze”. Takie perełki znalazłam w kilku początkowych rozdziałach, potem już nie chciało mi się zaznaczać.

Przyjrzyjmy się bliżej bohaterom książki, zwłaszcza w kontekście jej tytułu. Słowo „dziewczyny” sugeruje, że opowiadać ona będzie o młodych osobach płci żeńskiej. Niestety, tak jest tylko w kilku rozdziałach, w innych zaś to mężczyźni wysuwają się wyraźnie na plan pierwszy. Faktu, że jedna z „dziewczyn” ukończyła 50 lat i była zakonnicą czepiać się nie będę. Nie mam także zamiaru nikogo osądzać, ale wydaje mi się, że rozdział o szarpanym wyrzutami sumienia niemieckim konfidencie i współpracowniku UB, który zakłada oddział partyzancki z pobudek stricte osobistych, wśród rozdziałów o jego ofiarach, wydaje mi się co najmniej nie na miejscu. Kolejny problem to sam dobór bohaterek – czytając tę książkę można by pomyśleć, że podziemie antykomunistyczne w powojennej Polsce to to 3-4 grupy partyzanckie. Czytelnik ciągle obija się o te same postaci, raz na pierwszym planie, raz w tle. Całość ratują nieco cztery końcowe rozdziały – prawdziwe, przejmujące, pozbawione zbędnej poetyki.

Nie żałuję, że przeczytałam, bo temat ważny i mało znany, ale ta lektura tylko zaostrzyła mój czytelniczy apetyt. Mam nadzieję, że temat młodych kobiet z podziemia antykomunistycznego doczeka się solidnego i poważnego opracowania. Ta książka zdecydowanie nie spełniła moich oczekiwań w tym zakresie.

Nie będę oceniała tej książki, by niską notą warsztatu autora nie skrzywdzić jej bohaterów. Liczyłam na poważne i rzetelne opracowanie tematu, a otrzymałam zbiór przebeletryzowanych (jeśli mogę się tak wyrazić) historyjek, w których autor doskonale wie, co bohater myślał i czuł w obliczu niebezpieczeństwa, a nawet samotnej śmierci. Treść książki jest interesująca, opisywane...