Życie na roli to nie tyko same przyjemności, a ciężka praca nie zawsze wystarcza by utrzymać siebie i rodzinę. Hachiken boleśnie przekonuje się o tym gdy życie jego kolegi zostaje wywrócone do góry nogami, przekreślając plany i marzenia na przyszłość. Tymczasem czytelnikowi przyjdzie lepiej poznać rodzinę głównego bohatera, a to rzecz jasna nie wszystko co kryją w sobie kolejne tomy Silver Spoon.

Festiwal w Ezono zakończył się, Hachiken dzięki wsparciu przyjaciół stara sie nie rozpamiętywać faktu iż nie mógł wziąć w nim udziału, jak i spotkania z ojcem. Z resztą natłok zajęć jak i los, który spotkał rodzinę Komaby skutecznie zajmują każdą wolną chwilę naszego mieszczucha. W dodatku chłopak, który nikomu nie odmawia zaczyna uczyć się asertywności, a wszystko za sprawą Aki, której obiecał pomóc zrealizować własne marzenia, ich realizacja nie będzie jednak łatwa. Czy dziewczynie, której nauka idzie równie opornie co klasowemu kurzemu móżdżkowi uda się dostać na studia? I czy Yugo sprawdzi się w roli nauczyciela? I czy zdecyduje się przyjść po pomoc do swojego bezużytecznego brata?

W ósmym tomie serii czytelnik znajdzie odpowiedź na pytanie, które nurtowało zapewne wiele osób od początków przygody z serią, czyli co symbolizuje tytułowa srebrna łyżka wisząca nad wejściem do szkolnej stołówki.

Pojawią się także nowi bohaterowie, po poznaniu Ayame Minamikujo, która na dobre zagościła między starszymi bohaterami mangi pojawi się także pewna Rosjanka, która odmieni nie tylko życie, ale także jedną z postaci ukazując jej inne, nieznane czytelnikom oblicze.

Akcja Silver Spoon nie zwalnia nawet na chwilę i choć to może brzmieć nieco dziwnie przy mandze opowiadającej o nauce w Technikum Rolniczym, ale dzieje się tu więcej niż w niejednej pozycji akcji. Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji poznać Hachikena i pozostałych uczniów Ezono, zdecydowanie nadszedł czas nadrobić zaległości.

https://koszzksiazkami.pl/silver-spoon-tomy-8-10-recenzja/

Życie na roli to nie tyko same przyjemności, a ciężka praca nie zawsze wystarcza by utrzymać siebie i rodzinę. Hachiken boleśnie przekonuje się o tym gdy życie jego kolegi zostaje wywrócone do góry nogami, przekreślając plany i marzenia na przyszłość. Tymczasem czytelnikowi przyjdzie lepiej poznać rodzinę głównego bohatera, a to rzecz jasna nie wszystko co kryją w sobie...

SREBRNA ŁYŻKA I KRABY

Po ośmiu tomach serii wreszcie nadszedł czas, żeby czytelnicy dowiedzieli się o co chodzi z tytułową Srebrną Łyżką. Bo chociaż widzieliśmy ją nieraz jako symbol szkoły, nigdy nie zostało powiedziane wprost co ona symbolizuje. Teraz pojawia się odpowiedź, a wraz z nią zaczyna się jeden z najbardziej dramatycznych wątków, z jakimi dotychczas mieliśmy do czynienia na łamach tego tytułu.

Od przegranego meczu minęło już kilka dni, ale Komaba nadal nie pojawia się w szkole. Czyżby porażka tak go dobiła? A może się rozchorował? Prawda Jednak jest o wiele gorsza, niż Hachiken mógłby się spodziewać, a przy okazji doprowadza do sytuacji, w której chłopak wreszcie dowiaduje się, co było przyczyną smutku Aki i Komaby jakiś czas temu. O wszystkim donosi jednak nie ktoś z przyjaciół, a Ayame Minamikujo, która zjawia się w Ezono, bo zwolniło się miejsce w szkole. Kto odchodzi? Komaba! Gospodarstwo jego rodziny zbankrutowało, jego wyposażenie jest zabierane, a długi rosną. Chłopak decyduje się porzucić szkołę i marzenia o baseballowej karierze i zacząć zarabiać byle pomóc matce, siostrom (chce im zapewnić studia) a także Aki. W końcu to jej ojciec był żyrantem pożyczki na gospodarstwo, a co za tym idzie także sytuacja finansowa jej rodziny jest zagrożona. Hachiken, mając już dość, że wszyscy odsuwają go od swoich problemów, postanawia pomóc jakoś w obecnej sytuacji. Nie jest jednak w stanie znaleźć sposobu by łatwo zarobić pieniądze, a proponowane przez wszystkich kraby wydają się być zajęciem bardziej niebezpiecznym (rosyjska mafia!),niż kuszącym…

Czym jest zatem tytułowa srebrna łyżka? W tradycji talizmanem szczęścia, podarowana w prezencie noworodkowi, ma zapewnić mu dobrobyt, a dokładniej to, by nigdy nie zabrakło mu jedzenia. Jak pokazuje ten tom, chociaż rolnicy w dobie kryzysu nie cierpią na brak pożywienia, jednakże nie oznacza to, że bezlitosne prawa rynku nie dosięgną także ich. Marzenia czasem szybką odchodzą w zapomnienie, dlatego nie można żyć oczekiwaniami innych. Przekonuje się o tym Hachiken, przekonuje się także Aki, ale czy będą potrafili wyciągnąć z tego wnioski?

Fabuła tego tomu, jak i poprzednich, jest bardzo emocjonalna. Mniej tym razem jest humoru, rządzi powaga i depresyjny klimat. Ale ta manga od początku odzierała czytelników ze złudzeń. Wprawdzie najpierw były to kwestie hodowania zwierząt i ich uboju, teraz jednak nadszedł czas na potraktowanie w ten sposób ludzi. Ale w obu przypadkach autorka zrobiła to przekonująco i w bardzo dobrym stylu.

Podobnie wypada też strona graficzna. Lekka kreska, przyjemne dla oka ilustracje i mistrzowsko wykonane detale. Tła, krajobrazy, budynki, sprzęt rolniczy, a w szczególności jedzenie, które w Ezono jest czymś więcej, niż tylko pokarmem – wszystko to jest tak piękne i realistyczne, że aż trudno nie zatrzymać się przy poszczególnych kadrach na dłużej.

W skrócie, znakomita manga, dla tych szukających opowieści typu szkolne życie, jak i tych, którzy chcą czegoś poważniejszego. Niby prosta, niby zwyczajna, a jaka tkwi w niej siła i jakie emocje. Dlatego polecam gorąco.

Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/08/01/silver-spoon-8-hiromu-arakawa/

SREBRNA ŁYŻKA I KRABY

Po ośmiu tomach serii wreszcie nadszedł czas, żeby czytelnicy dowiedzieli się o co chodzi z tytułową Srebrną Łyżką. Bo chociaż widzieliśmy ją nieraz jako symbol szkoły, nigdy nie zostało powiedziane wprost co ona symbolizuje. Teraz pojawia się odpowiedź, a wraz z nią zaczyna się jeden z najbardziej dramatycznych wątków, z jakimi dotychczas mieliśmy do...

Oj, potrafi pani Arakawa trafić czytelnika w serduszko, potrafi. Już wcześniej pojawiały się poważniejsze fragmenty, na przykład związane z rodziną Hachikena, ale tutaj w zasadzie cały tomik jest takim fragmentem. Trudno razem z Hachikenem nie wołać, że to, co się dzieje, jest straszną niesprawiedliwością, nawet jeśli – a może właśnie dlatego, że jednocześnie tak samo jak jego koledzy wie się, że takie rzeczy się po prostu zdarzają i nic się na to nie poradzi. Trudno też nie współczuć bohaterom, zarówno Komabie, Mikage i ich rodzinom, jak i Hachikenowi czy nawet epizodycznemu Uryu. Postacie, które nie dostały w tyłek od losu, nawet etatowe Elementy Komiczne jak Ayame czy Tokiwa, też pokazują się ze strony poważniejszej i udowadniają, że nie są dwuwymiarowymi pacynkami, tylko żywymi ludźmi – nie żebym spodziewała się czegoś innego po autorce. Zresztą nawet Mikage ostatnimi czasy robi się coraz sympatyczniejsza i mniej papierowa, a to już coś znaczy.

Ach, a w ogóle pamiętajcie, że zawsze zostają… kraby :DDD

Oj, potrafi pani Arakawa trafić czytelnika w serduszko, potrafi. Już wcześniej pojawiały się poważniejsze fragmenty, na przykład związane z rodziną Hachikena, ale tutaj w zasadzie cały tomik jest takim fragmentem. Trudno razem z Hachikenem nie wołać, że to, co się dzieje, jest straszną niesprawiedliwością, nawet jeśli – a może właśnie dlatego, że jednocześnie tak samo jak...

Atmosfera zrobiła się trochę bardziej napięta. Nie jest to już wyłącznie zabawny opis losów mieszczucha na wsi, poznajemy twardą i - nierzadko - okrutna rzeczywistość. Los rolniczej społeczności nie ma tak różowej przyszłości, jak wydawało się Hachikenowi. Teraz, gdy drużyna z Ezono "wypadła" z rozgrywek baseball'a, los Komaby dramatycznie się zmienia.
Mimo to wciąż bardzo mie się podoba i z niecierpliwością czekam na kolejne tomy.

Atmosfera zrobiła się trochę bardziej napięta. Nie jest to już wyłącznie zabawny opis losów mieszczucha na wsi, poznajemy twardą i - nierzadko - okrutna rzeczywistość. Los rolniczej społeczności nie ma tak różowej przyszłości, jak wydawało się Hachikenowi. Teraz, gdy drużyna z Ezono "wypadła" z rozgrywek baseball'a, los Komaby dramatycznie się zmienia.
Mimo to wciąż bardzo...

Zaczęło się, problemy wsi. Wieś to nie tylko ciężka praca, (ale za to piękne widoki) ale i problemy - jak to utrzymać?. Widocznie nie tylko u nas są tego typu problemy.

Zaczęło się, problemy wsi. Wieś to nie tylko ciężka praca, (ale za to piękne widoki) ale i problemy - jak to utrzymać?. Widocznie nie tylko u nas są tego typu problemy.