Kolejna powieść Agathy Christie, która w istotny sposób różni się od pozostałych pozycji autorki. W „Niedzieli na wsi” stały czytelnik dzieł królowej kryminałów „wyłowi” znaczące różnice, nie tylko fabularne, czy też schematyczne, ale również stylistyczne, które mogą zachwiać pewność, czy aby na pewno jest to dzieło Agathy Christie. W dużej mierze fabuła opiera się na schemacie melodramatyczno-romansowym, w którym morderstwo jest jedynie dodatkiem. Zakończenie niestety jest w pewnym stopniu przewidywalne, a brak spektakularnego finału nie napawa optymizmem.

Herkules Poirot jest niezadowolony. W wietrzny jesienny dzień zaproszono go na aperitif do ogrodu. Słynny detektyw wolałby usiąść przed kominkiem w przytulnym salonie. Humor pogorszył mu się jeszcze bardziej, kiedy zobaczył przygotowana jakby specjalnie dla niego scenę: na brzegu basenu leżał mężczyzna, nad nim, z rewolwerem w ręce stała krępa kobieta. Takich niespodzianek nie należy robić gościowi zaproszonemu na obiad. Jednakże nie była to zaaranżowana scena, Poirot patrzył na człowieka, z którego uchodziły resztki życia.

W większości powieści Agathy Christie początkowe rozdziały realizują jeden podstawowy schemat, a mianowicie prezentacja postaci, które odegrają zasadniczą role w późniejszych wydarzeniach. Tak samo jest w przypadku „Niedzieli na wsi”. Praktycznie poszczególne początkowe rozdziały poświęcone zostały kolejnym osobom lub rodzinom, które będą brały udział w spotkaniu u rodziny Angkatellów. Oczywiście rzeczą wiadomą jest, że taki schemat jest potrzebny, aby móc „oswoić” czytelnika z postaciami. Jednym z motywów poruszanych przez panią Christie są relacje damsko-męskie. Jednakże autorka za dużo swej uwagi poświęciła tzw. części romansowej, czy też „sercowo-rozterkowej”. Niestety ta przewaga tej części widoczna jest w całej książce, w związku z czym śmiało można nazwać „Niedzielę na wsi” romansem, czy też melodramatem z domieszką kryminału.

Wyżej wspomniany fakt, który zasadniczo jest pierwszym odróżniającym tę powieść od pozostałych sprawia, że czytelnik dosyć długo musi czekać na część kryminalistyczną (morderstwo) oraz wkroczenie na scenę Herkulesa Poirota. Począwszy od momentu morderstwa książka biegnie starym, utartym torem. Sam scena morderstwa nosi wszelkie znamiona wyreżyserowania. Oczywiście jak to w przypadku Agathy Christie bywa sprawa nie jest prosta. Zaczyna się dochodzenie, a wraz z nim kolejne, dosyć dziwne różnice. Przede wszystkim za mało jest Herkulesa Poirota. Można odnieść wrażenie, że fabuła potoczyłaby się tak samo również bez jego udziału. W związku z tym nie doświadczymy tutaj enigmatycznych myśli detektywa, ani spektakularnych rozwiązań.

Zazwyczaj autorka długo zwodzi czytelnika, by móc na koniec zaskoczyć go niesamowitym zakończeniem. Bohaterowie, długo badają poszczególne wątki. Jedne prowadzą dalej, inne okazują się ślepą uliczką. W przypadku „Niedzieli na wsi” autorka bardzo długo wodzi czytelnika, aż do samego końca żaden wątek się nie potwierdza. W pewnym momencie, śledztwo zostaje nawet umorzone. Oczywiście czytelnik otrzymuje rozwiązanie. Jednakże rzecz nader dziwna, że odpowiedź otrzymujemy nie od Herkulesa Poirota (jak to zazwyczaj bywa), lecz od jednej z zamieszanych postaci. Dodatkowo nie jest to czynione na sam koniec książki, a ni nie posiada w sobie cech spektakularności. Kolejną dosyć dziwną kwestią jest brak chęci ujawnienia całej prawdy przez Herkulesa Poirota (praktycznie nigdy tak nie czynił). Odnośnie samego zakończenia to jest raczej przewidywalne, a Agatha Christie potwierdza zasadę, że najciemniej jest pod latarnią, a prostota jest najlepszym rozwiązaniem. Również motyw jest taki typowy- po prostu zazdrość.

Podsumowując, dosyć dziwna powieść Agathy Christie, bardziej nasiąknięta romansem niż kryminałem. Autorka zbyt wiele razy odeszła od schematu, co wpłynęło tym razem niekorzystnie na wartość książki. Cóż więcej pisać, dosyć przeciętna powieść w dorobku autorki.

Kolejna powieść Agathy Christie, która w istotny sposób różni się od pozostałych pozycji autorki. W „Niedzieli na wsi” stały czytelnik dzieł królowej kryminałów „wyłowi” znaczące różnice, nie tylko fabularne, czy też schematyczne, ale również stylistyczne, które mogą zachwiać pewność, czy aby na pewno jest to dzieło Agathy Christie. W dużej mierze fabuła opiera się na...