Rację miałem twierdząc, iż książka Kinga mająca mniej niż 300 stron po prostu nie może być dobra. Sprawdziło się to w przypadku „Roku wilkołaka” w 100%. Jest co najwyżej przeciętna.

Do małego miasteczka w stanie Maine (jak to zwykle bywa w powieściach Kinga) przybywa zło, przybierając tym razem postać wilkołaka. Mieszkańcy muszą stawić czoła tej krwiożerczej bestii rodem z horrorów. Kto jest wilkołakiem? Czy to obcy? A może jeden z nich? Mamy zatem tajemnicę, dobra, wszystko fajnie, jednak bardzo łatwo się wszystkiego domyślić. I może przebolałbym tę banalną fabułę, gdyby nie fakt, iż ilustrator nie pozwolił mi nawet przez chwilę zastanowić się, kto zamienia się w wilkołaka. Nawet nie musiałem otwierać książki.

Jestem trochę zawiedziony „Rokiem wilkołaka”. Książka według mnie wyraźnie odstaje poziomem od pozostałych powieści autora. Otworzyć, przeczytać, zapomnieć. Nawet się cieszę, że książka jest cienka i ma więcej obrazków niż tekstu. Przynajmniej dało się ją szybko skończyć. No cóż, nawet takim autorom jak King zdarzają się słabsze powieści. Całe szczęście w jego przypadku zdarza się to niezwykle rzadko.

Rację miałem twierdząc, iż książka Kinga mająca mniej niż 300 stron po prostu nie może być dobra. Sprawdziło się to w przypadku „Roku wilkołaka” w 100%. Jest co najwyżej przeciętna.

Do małego miasteczka w stanie Maine (jak to zwykle bywa w powieściach Kinga) przybywa zło, przybierając tym razem postać wilkołaka. Mieszkańcy muszą stawić czoła tej krwiożerczej bestii rodem...