To jest druga Ćakra. Książka stanowi chaotyczny zbiór tekstów autora z różnych czasów, tak nowych, jak i często z lat 90. i miejscami zdezaktualizowanych. Niektóre zdania są wewnętrzne sprzeczne, a błędów jest multum i to poważnych. K. Mroziewicz twierdzi, że Pawi Tron wywieźli Brytyjczycy, że król Jerzy V nakazał przenosić okresowo zimową stolicę między Kalkutą a Delhi, że krowy są święte, bo chronili je buddyści a zjadali muzułmanie, że na Południu Indii żyją niemal tylko hinduiści... A przecież powszechnie wiadomo, że Pawi Tron wywiózł Nadir Szach, stolicę z Kalkuty do Delhi przeniesiono raz, krowy uczyniono świętymi w tradycji hinduskiej, a na Południu jest też dużo chrześcijan i muzułmanów, na przykład w Kerali. Można tak długo wymieniać. To nie przystoi osobie uważanej za znawcę Indii.
Poza tym humor jest niesmaczny i nie przystoi z kolei dyplomacie. Mroziewicz pisze o ,,paszczach rosyjskich tirówek'' i o tym, że w w piśmie dewanagari znak ,,ya'' wygląda jak - cytuję - ,,cipka''. To miało być śmieszne? To mają być wypowiedzi byłego ambasadora RP w Indiach? Wstyd.
Tę książkę należy omijać równie szerokim łukiem co Ćakrę, czyli kołową historię Indii.

To jest druga Ćakra. Książka stanowi chaotyczny zbiór tekstów autora z różnych czasów, tak nowych, jak i często z lat 90. i miejscami zdezaktualizowanych. Niektóre zdania są wewnętrzne sprzeczne, a błędów jest multum i to poważnych. K. Mroziewicz twierdzi, że Pawi Tron wywieźli Brytyjczycy, że król Jerzy V nakazał przenosić okresowo zimową stolicę między Kalkutą a Delhi, że...