Uch. Chaotyczna, powierzchowna książka, w której to, co rzeczywiście interesujące (np. wymienione na samym początku imię Jahwe, tajemne imię Boga) skwitowane jest kilkoma słowami, natomiast przez trzy strony ciągną się dywagacje autora na temat yoni (które to słowo przedstawia opisowo, tłumacząc z rozbrajającą szczerością, że nie ma na komputerze słownika dewanagari). Autor, świadom najwyraźniej własnych ograniczeń, posiłkuje się informacjami pozyskanymi od indyjskiej konsultantki - zaznaczając przy tym kilkakrotnie, że konsultantką ową jest sama Miss Indii... Przesłane przez nią wycinki z różnych słowników zajmują dwie strony, doskonały sposób na zwiększenie objętości książki jeśli nie ma się zbyt wiele do powiedzenia. Zabieg ten jest zresztą stosowany w tej książce dość często. Najbardziej jednak nieznośny dla mnie jest protekcjonalny ton "białego człowieka w dziczy", równie żenujący i irytujący jak ten, jakim o innych kulturach opowiada W. Cejrowski. Pan Mroziewicz nazywa Śiwę "gagatkiem", o Swamim Prabhupadzie, założycielu Ruchu Świadomości Kryszny pisze, że "opatrzył Bhagawad-gitę infantylnymi komentarzami"... itd., itp. Mroziewicz powtarza też z uporem przekonania, które dawno zostały poddane w wątpliwość: linga została uznana za symbol falliczny przez białych kolonizatorów, w rzeczywistości jest głównie nośnikiem zupełnie innych znaczeń; podobnie jest z "podbojem Ariów", datowaniem Wed itp. Autor domyka jednak każdą kwestię, jest jak filmy z "Discovery Channel", których twórcy znają odpowiedź na każde pytanie.
Krótko mówiąc: płytko i nudno. Dość ciekawa była dla mnie tylko końcówka dotycząca zbieżności filozofii wedyjskiej z fizyką kwantową, jeśli jednak ktoś istotnie interesuje się tematem, to chyba lepiej by sięgnął po np.Vedic Physics: Scientific Origin of Hinduism (Raja Ram Mohan Roy)

Uch. Chaotyczna, powierzchowna książka, w której to, co rzeczywiście interesujące (np. wymienione na samym początku imię Jahwe, tajemne imię Boga) skwitowane jest kilkoma słowami, natomiast przez trzy strony ciągną się dywagacje autora na temat yoni (które to słowo przedstawia opisowo, tłumacząc z rozbrajającą szczerością, że nie ma na komputerze słownika dewanagari)....

Mroziewicz w bardzo ciekawy sposób opisuje mitologię Indii (właściwie postacie z niej). Żeby ułatwić czytelnikowi zrozumienie, często robi dygresje i dygresje do dygresji, by przedstawić wszystkie postacie i pojęcia),czasem można się w tym jednak pogubić. Poświęca też trochę miejsca na analogiczne do opisywanych wierzenia w innych kulturach, wspomina o różnych indyjskich zwyczajach. Moim zdaniem, jeśli potrzebujemy szerszego omówienia mitów indyjskich, ta książka raczej nie pomoże. W przypadku, gdy chcemy po prostu coś wiedzieć - będzie pomocna.

Mroziewicz w bardzo ciekawy sposób opisuje mitologię Indii (właściwie postacie z niej). Żeby ułatwić czytelnikowi zrozumienie, często robi dygresje i dygresje do dygresji, by przedstawić wszystkie postacie i pojęcia),czasem można się w tym jednak pogubić. Poświęca też trochę miejsca na analogiczne do opisywanych wierzenia w innych kulturach, wspomina o różnych indyjskich...

Książka Mroziewicza początkowo wygląda na cokolwiek chaotyczny zbiór cytatów, definicji, dygresji oraz nawiązań. Szybko jednak zdajemy sobie sprawę, że jakimś tajemnym sposobem autor dobrze panuje nad tym rozgardiaszem – może dlatego, że coś, co Europejczykowi wydaje się brakiem logiki czy konsekwencji, przez mieszkańca Indii wcale nie musi być tak odbierane. [...] Autor oprócz cytowania źródeł z Indii i opisywania tamtejszych wierzeń często uruchamia także inne konteksty, odnosząc filozofię Półwyspu Indyjskiego do myśli Zachodu. Robi to swobodnie i nienachalnie – w ten sposób przybliża Europejczykowi mity indyjskie, a przy okazji również wskazuje na podstawy przekonań religijnych, które zestawia ze znanymi nam (mniej lub bardziej) koncepcjami.

Cała recenzja do przeczytania na: http://zcyklu.pl/na-czasie/452/Bostwa-o-wielu-twarzach.

Książka Mroziewicza początkowo wygląda na cokolwiek chaotyczny zbiór cytatów, definicji, dygresji oraz nawiązań. Szybko jednak zdajemy sobie sprawę, że jakimś tajemnym sposobem autor dobrze panuje nad tym rozgardiaszem – może dlatego, że coś, co Europejczykowi wydaje się brakiem logiki czy konsekwencji, przez mieszkańca Indii wcale nie musi być tak odbierane. [...] Autor...