Nie da się nie sięgnąć po książkę, którą wszyscy zachwalają. Nie da się przejść obojętnie obok okładki, na której zachęcające opinie łapią nas w sidła molikowania:

Ta powieść to jak Borges skrzyżowany z filmem "Podejrzani"... Można na punkcie tej książki dostać obsesji.
The Guardian

Dziwna, hipnotyzująca powieść... Raz bliższa intelektualnym paradoksom i zagadkom Borgesa, raz żywiołowa i liryczna niczym proza Marqueza.
Wall Street Journal

Głównym motywem Nowego życia jest książka. Książka, która wywraca świat młodego studenta- Osmana. Po jej przeczytaniu postanawia on bowiem porzucić rodzinę, przyjaciół i studia i wyrusza w podróż, aby odnaleźć miłość, sens życia i nowy, wspaniały świat. Szybko okazuje się jednak, że książka ma swe mroczne sekrety, a podążanie za nią grozi śmiertelnym niebezpieczeństwem.
Sam pomysł na fabułę jest całkiem niezły. Pachnie miłością, podróżami, tajemnicami, a nawet w pewnej części kryminałem. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie liryczno- filozoficzne wstawki autora. Pewnie chciał on zmusić czytelnika do refleksji nad tym, czym jest życie, jak je przeżyć i jakie wartości są w nim najważniejsze. Pewnie tak chciał, ale mu nie wyszło- przynajmniej w moim przypadku.
Filozoficzne wynurzenia nudziły mnie do tego stopnia, że tylko biegałam wzrokiem po literach, a myślami byłam bardzo daleko. Gdy zaczynało się coś dziać, budziłam się z transu i kolejne strony "połykałam" w zastraszającym tempie. Tylko co z tego, jeśli niewiele z nich wiedziałam.
Ta powieść przypomina góry i doliny- góry są tymi krótkimi momentami akcji, a doliny ciągnącymi się rozważaniami filozoficznymi.
Bohaterowie, których stworzył Pamuk nie wzbudzili we mnie żadnych emocji- ani ich nie polubiłam, ani też nie znienawidziłam- byli po prostu nijacy.
Styl Pamuka jest prosty i łatwy do zrozumienia, ale równocześnie irytujący. Irytują częste zwroty do czytelnika i wzdychania do anioła (o Aniele mój!- możemy wyłapać z tekstu naprawdę co chwilę- autor najwidoczniej uwielbia słowo anioł).
Orhan Pamuk to kolejny noblista, z którym mam styczność i kolejny raz zawiodłam się na twórczości nagrodzonych Noblem pisarzy. Może i tak podobało mi się bardziej, niż Lessing, Muller, czy Sienkiewicz, ale żadnej rewelacji nie było.

Nie da się nie sięgnąć po książkę, którą wszyscy zachwalają. Nie da się przejść obojętnie obok okładki, na której zachęcające opinie łapią nas w sidła molikowania:

Ta powieść to jak Borges skrzyżowany z filmem "Podejrzani"... Można na punkcie tej książki dostać obsesji.
The Guardian

Dziwna, hipnotyzująca powieść... Raz bliższa intelektualnym paradoksom i zagadkom Borgesa,...