Po książki Magdaleny Witkiewicz mogę sięgać w ciemno. To pisarka, która ma niesamowity dar do wciągania czytelnika w tworzone historie. Pisze o zwyczajnych sprawach, kreując bohaterów z krwi i kości, jakich można spotkać w swoim otoczeniu. Zachowuje ich wady i nie wyolbrzymia zalet, pisze o szarości życia, ale też o spełnianiu marzeń i samorealizacji. Bardzo lubię jej lekkie czytadła, jak Milaczek, czy Panny roztropne ale najbardziej cenię książki poruszające poważne tematy, nie rozdmuchane do granic absurdu, a wręcz przeciwnie - do bólu realne.

Propozycja zrecenzowania Pierwszej na liście była dla mnie ogromnym prezentem i wprost nie mogłam doczekać się lektury. Czy było warto? Przeczytajcie.

Zarys
fabuły

Ina żyje tak, jak chciała. Ma satysfakcjonującą pracę, która polega na obnażaniu ludzkich grzechów i słabości. Jest dziennikarką tropiącą skandale. Miło? A jakże. Czasem potrzebuje towarzystwa mężczyzn, ale chętnie sama sobie ich wybiera, po czym równie chętnie porzuca. Żyje w sterylnym mieszkaniu, a do tego nie kontaktuje się z rodzicami, ponieważ... bo nie. Jej poukładane i szczęśliwe (czy na pewno) życie burzy pojawienie się nastolatki, która pewnego dnia staje na progu Iny i twierdzi, że ta znajduje się pierwsza na liście...

Patrycja umiera. Los stawia przed nią trudne zadanie i zmusza do działań, na które nigdy nie miała ochoty. Musi nauczyć swoje córki jak żyć bez matki. Lecz czy taka nauka, przygotowanie do śmierci, są w ogóle możliwe?

Karola bierze sprawy w swoje ręce, próbuje ze wszystkich sił zapobiec najgorszemu. Odnajduje pierwszą na liście, sumiennie śledzi ją i wreszcie postanawia poznać. Nie robi tego dla przyjemności, musi rozwiązać pewien zadawniony konflikt, by uratować czyjeś życie. Sprawę komplikują jak zwykle mężczyźni. Jacy? Dlaczego? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Opinia

Magdalena Witkiewicz buduje swoje powieści w specyficznym stylu. Kreuje kilka postaci i umiejętnie splata ich losy, pokazując, że każda decyzja ma wpływ na innych ludzi. W przypadku Pierwszej na liście jest dokładnie tak samo. Karola, Ina i Patrycja to trzy kobiety, które spotyka COŚ z czym muszą się uporać. Każda z nich jest inna, każda ma inne priorytety i wielki bagaż doświadczeń, jednak wszystkie dzielnie walczą o realizację celów. Jak zwykle autorka idealnie wykreowała swoje bohaterki, w książce niewiele jest mężczyzn, a nawet jeśli występują to ich rola jest ograniczona, bądź zostają sprowadzeni do roli zakały społeczeństwa. Dyskryminacja? Niekoniecznie, po prostu autorka udowadnia, że my, płeć słaba z założenia, świetnie damy sobie same radę. Męskie ramię nie jest gwarancją sukcesu, choć czasem się przydaje ;) To tyle jeśli chodzi o feminizm, najważniejsza w powieści jest zupełnie inna kwestia.

Białaczka. Szpik. Dawca. Przeszczep. Kontrowersyjny temat, który dzieli zamiast łączyć. Pewnie wiecie o tym, że każdy z nas ma na świecie swojego bliźniaka genetycznego, którego tkanki idealnie pasują w przypadku konieczności przeszczepienia? Wiecie też o tym, że gdybyśmy wszyscy zadeklarowali chęć oddania narządów, czy choćby szpiku, umieralność znacząco by spadła? Pewnie wiecie też o tym, że każdy z nas może zachorować, nie ma takiego cudownego środka, który ochroni nas (i naszych bliskich) przed chorobami. Autorka stworzyła historię, która wpływa na czytelnika bardzo sugestywnie i jestem jej za to niesamowicie wdzięczna. Nie wszyscy mamy tyle odwagi, by pójść i świadomie zostać dawcą. Mamy znikomą wiedzę na ten temat, boimy się konsekwencji i dopóki problem nie dotyka nas samych, bądź naszych bliskich, jesteśmy obojętni. A tymczasem autorka poprzez swoich bohaterów pokazuje, że problem może dotknąć każdego z nas. Witkiewicz oswaja przeszczepienie, pisząc o nim prosto i emocjonalnie. Wzrusza nie używając tanich chwytów, a tym samym skłania do zgłębienia wiedzy na ten temat. Nakreśliła czytelnikowi wizję śmierci, której można zapobiec. A to wszystko zrobiła w niewymuszony, nienachalny sposób. Jestem pod wielkim wrażeniem, ponieważ ta niepozorna książeczka spowodowała w moim sercu zamieszanie i jestem na najlepszej drodze, by zostać potencjalnym dawcą szpiku. I tu wchodzimy w inne rejony literatury, gdzie książka staje się nie tylko umilaczem czasu, a drogowskazem, który może zmienić życie. Na pewno znajdą się sceptycy, to nieuniknione, ale jeśli choć jedna osoba po lekturze pójdzie i zostanie świadomym dawcą, pani Magda osiągnie wielki sukces. I tego najbardziej jej życzę.

PS. Moim skromnym zdaniem to jak dotąd najlepsza książka autorki.

Po książki Magdaleny Witkiewicz mogę sięgać w ciemno. To pisarka, która ma niesamowity dar do wciągania czytelnika w tworzone historie. Pisze o zwyczajnych sprawach, kreując bohaterów z krwi i kości, jakich można spotkać w swoim otoczeniu. Zachowuje ich wady i nie wyolbrzymia zalet, pisze o szarości życia, ale też o spełnianiu marzeń i samorealizacji. Bardzo lubię jej...