Jak już zauważyli inni recenzenci, "Na Grobli" Eustachego Rylskiego to prawdziwy popis językowej wirtuozerii, mistrzowska kompozycja rozpisana na głosy, z których każdy prezentuje własne uniwersum znaczeń i odniesień. Od pierwszych stron uderza bogactwo subtelnie zróżnicowanych form i nawiązań literackich. Język tak bardzo dominuje i daje tyle satysfakcji, że sama opowiedziana historia schodzi gdzieś na drugi plan. A jest to historia zaskakująco przyziemna, mówiąca o sprawach, wydawałoby się, aż zbyt niskich jak na takie językowe instrumentarium. I zastanawiam się - czy to celowy zabieg? A jeśli tak, to czemu miałoby służyć podanie w tak wspaniałej formie najbardziej przaśnego oportunizmu, trywialnej małości i pozbawionych wzniosłości dylematów? Nie równoważonych właściwie niczym, żadnym przebłyskiem wyższej idei czy bodaj tylko świadomości. Przedstawiony w "Na Grobli" świat jest moralnie grząski i nie pojawia się w nim żadna efektywna droga wyjścia, ani nadzieja na uzdrowienie. Tak, jakby autor chciał powiedzieć "Cóż, takie były czasy... Cóż, wszyscy w tym tkwiliśmy..." Można się z tym (na szczęście) nie zgodzić i przytoczyć wiele, także literackich, kontrprzykładów. Jest to już jednak materiał na całkiem inną książkę.

Jak już zauważyli inni recenzenci, "Na Grobli" Eustachego Rylskiego to prawdziwy popis językowej wirtuozerii, mistrzowska kompozycja rozpisana na głosy, z których każdy prezentuje własne uniwersum znaczeń i odniesień. Od pierwszych stron uderza bogactwo subtelnie zróżnicowanych form i nawiązań literackich. Język tak bardzo dominuje i daje tyle satysfakcji, że sama...